Çileyi çeken bilir çekmeyenler ne bilsin
El âlemden habersiz yüreğimi dağladım.
Hayat tozpembe değil; iniş/çıkışla dolu
Öyle anlar oldu ki karaları bağladım.

İyiliği emredip kötülüğü yerici
Şefkâtle, merhametle yaraları sarıcı
Bu devran böyle gitmez birgün bir kurtarıcı
Çıkar da gelir diye ben gönlümü eğledim.

Sabırsız bir şekilde günü güne ekledim
Onca gamı, kederi ben gönlüme yükledim
Nerde kaldın yüce dost göz ufukta bekledim
Elimden geldiğince her imkânı sağladım.

Mâlâyâni şeylerle hayat geçirdi kimi
Bitmek üzre az kaldı ömrümüzün mevsimi
Doyurmaya çalıştım doymayan kör nefsimi?
Belki söz dinler diye ara sıra yağladım.

Kız çocuğun toprağa diri diri gömerdik
Helvadan put yaparak oturur onu yerdik
İçki, kumar, fuhuşla… Şımardıkça şımardık
“Gün geldi ağladığım; o günlere ağladım...”(*)

12/12/’14
Hanifi KARA

(*) Söz: Hz. Ebu Bekir (r.a)