Bir kent şiiri…Üstü başı yırtık bir dilenciydi kent Verdiğinden fazla eksiltiyordu ceplerini Ellerin kalana, canın soğuyana yeminli. İmana şartlı, Soluksuz bir baykuş kanadında aç; Bakıyordu; Zamandan, okyanustan kalan ne varsa haberci. “Aklarında ağırlaşan gül kokarsa, Ay bölünüp ferman yağarsa, Korkuyorum; Ya sorular susarsa…” Ortak paydalı anaforların diliydi sokaklar; Baştan veya sondan bakıldığında durağan tanımsızlığı Ve okunamayan Eski bir uygarsızlığın alfabesinde, Dokunduğun her yerinden, Ayyaş alışkanlıkları doğuruyordu gece. Uyanıklığımız uyku muydu, Yoksa Kurşuni düşlerin vurduğu yerden mi sızıyordu güneş, Söyle, En çok kim savaşıyordu !... 04.12.2014 |
Alkışlıyorum kalemini
Yüreğin var olsun
________________________________________Saygılar selamlar