Adam Sanmışım
Yanılmazdım ama itirafım var;
Duruşuna kanıp adam sanmışım. Benim de insani bir tarafım var; Görüşüne kanıp adam sanmışım. Ne endaze tuttu ne ölçüm doğru, Endamı ağlattı, yandırdı bağrı. Hala hissederim şuramda ağrı Vuruşuna kanıp adam sanmışım. Damlası iksirdi, sunduğum bade. Elimde değildi gitti irade. Aslında anlamlı bir kaç ifade Kuruşuna kanıp adam sanmışım. Düşündüm, “nasılsa gelir imana” “Yanıltmaz” dedim şu geçen zamana. Elinde kalan bu en son limana Varışına kanıp adam sanmışım. Halbuki "inmişti gökten zembille." Kendini anlatıp, dinletti ille... Güvenini hem de münasip dille Verişine kanıp adam sanmışım |