Çağlar ötesinden titredi alev,
Işıttı dünyamı, nura döndürdü.
Zamana yenildi, girdi mahzene,
Karardı fitili, sırra döndürdü.

Lambanın camları ince belliydi,
Başına gelecek dünden belliydi,
Bir çember kuşaklı, siyah şallıydı
Gayrı erişilmez, yara döndürdü.

Sırtında aynası, haznesi camdan,
Öyle güzeldi ki, dillere destan.
“Üf! ” dedi aleve, çıktı odamdan
Genişti mekânım, dara döndürdü.

Ahşaptan sehpası, zarif mi zarif,
Anlatamaz onu tasvir ve tarif
Davet etsem tekrar etmiyor teşrif
Hasreti kalbimi kora döndürdü.

Dalarım hayale giderim düne,
Yıllar öncesine gittim be yine.
Ben bakardım, o da bakardı bana
Ne yazık ki şimdi köre döndürdü.

Her şeyim onunla birlikte gitti.
Anılar, sevdalar yok oldu, bitti.
Aklıma geldikçe, gözümde tüttü.
’Ah! ’ edip, yandırdı nara döndürdü.

Tayyar Yıldırım