Masamda daha yarısına dahil gelemediğim Attila İlhan’ın bir şiir kitabı, elimde nargilem ,hemen sağımda çalması için herşeyimi verebileceğim bir telefon ve yan sandalyede en iyi dostum yalnızlıkla birlikte sıkı bir muhabbetin içerisindeyim...Nargileyi ortak kullanıyoruz dostum yalnızlıkla...Ömrünün iki aşığın konuşmasına şahit olamadan bitmesinden ikimiz de tedirginiz... Nargilenin dumanını içime her çekişimde nargileyi de dertlerime ortak ediyorum, hatta nargile bile beni teselli etmek istermişçesine büyük bir hızla ciğerlerime giriyor ve dertlerimi söküp atma arzusu içerisindeymiş gibi içimde büyük bir savaş veriyor...Adeta tüm dertlerim bitinceye kadar vücudumdan çıkmak istemiyor. Arada sırada beni de bu büyük mücadeleye öksürterek katıyor... Sanıyor ki, dertlerim bu şekilde son bulacak, beni terk edecek...Etrafıma bakıyorum da benim gibi şanslı başka hiçbir insan yok... Herkes kendisini arkadaşlarına ifade edebilmek için, arkada çalan yüksek sesli müzikle bir çekişme içerisnde bağırıyor...Oysa benim öyle bir derdim yok...Yanımda oturan dostum yalnızlıkla konuşmadan,telepati yoluyla iletişim kurabiliyoruz...Hatta düşüncelerim tıkandığında onun gözlerinin içine bakıyor ve ondan destek alıyorum...Aradan kısa bir süre geçiyor ki, daha önce hiç duymadığım, yanımda oturan dostum yalnızlığın sevdiği türden duygulu bir müzik yükselmeye başlıyor... İçimden 'Değiştirin şu kahrolası şarkıyı!' diyerek sessiz çığlıklar atarken, yalnızlığım gülüyor... Sonunda şarkı bitti derken daha hüzünlü bir şarkı kalbime çekiçle vurmaya başlıyor... Dostum yalnızlık 'Hadi kalkalım' diyor, sanırım haklı da. Nargilem de, sonucu önceden belli olan savaşı kaybettiğini kabul etmiş olmalı ki, tat vermez oldu...
Yalnızlık baştan sona ikinci dereceden çok bilinmeyenli bir denklemdir...

Sanırım şiir çok dokundu...Tbrklr...


TANIMSIZ tarafından 2/10/2008 5:14:25 PM zamanında düzenlenmiştir.

TANIMSIZ tarafından 2/10/2008 5:15:06 PM zamanında düzenlenmiştir.