İçimdeki o içkedi..

İyi ki hep var ki!

rüzgarlar birikiyor içimde
ağaçlar dallarını temizliyor
kışa, kuşa boyanıyor mevsim
yaprak mezarlığı doğa
mahremiyeti kalmadı kuşların
sararıyor insanlar
kendi doğasına kış olunca



rüzgarlar geçiyor içimden
bir ölü bir iskelete derdini anlatıyor
kefenler yılanların değiştirdiği gömlek
yataklar soğuduğunda
sulardan taze et kokusu yayılıyor
hepimiz yenildik diyor içten gelen
hepimiz yenildik
kazandı tekel tanrıları
ve mitolojik sarhoşluklar



kışımda bir doğum sancısı
düdüklü tencerem de bırakmıyor buharını
bütün kardanadamlar düşük
kardankadınlarda
donuyor samimiyet
yusuftutan gagalıyor yaza sakladıklarımızı



rüzgarlar duruluyor içimde
belki ben de bir gün suya
ya da toprağa bir pencere açarım diye
hazırlanırken can taşınmaya
manzaram kendi doğam
her mevsim iyi
ve bilirim ki orada
basar bağrına her gün bir kuzgunu bir kedi


Gnsk. jir..