Kavuşmalıyız’ Farkı nedir ki umutsuz değilse gün ile gecenin ! İçine kanarken yüreğim... Yağmura teslim ettim bedenimi... Masumiyetin can bulmuş yüzü... Özledim dokunamadığım seni... Sordum , döndüm durdum... Yandım , daraldım sen yoktun... Kanadım sol yanıma dayanamadım Yağmur oldun yağdın , hazan oldum savruldum.. İçime işleyen gözlerin , görmesen de biliyorum hissettin... Sahibi olduğun aşk için yaşadığın şehri feth ederim... Bilirsin beni sevdiğim kadın , seni deli gibi severim. Yıllardır bu anı bekliyor gibiyiz ikimiz de... Aşk bu değilse ne ? Sevda bu işte ! Leyla olmasa da adın , Mecnun olan gönlüm sende... Kalbimin sahibine hediyemdir Sahiplen tutku ile ... Sevginle... Kavuşmalıyız ! Son nefese dek gözlerin gözlerimde... Ellerin ellerimde aşk’la... Sevgimle... Yunus Özkan 25.10.2014 03:00 |
İnsanlar sevgilerini, nefretlerini, coşkularını, suskunluklarını içinde tutamazlar. Sesli olarak duygularını boşaltmak isterler... İşte bu gönül döküntüleri, sözcükler topluluğu acı da olsa, tatlı da olsa şiir olur. Şiirin iyisi kötüsü olmaz... Yeter ki gönülde duygular dökülsün.
Ne mutlu ki bu duyguları karşıya aktaranlara.
Şiirleriniz için kutlarım.
Gönlünüze sağlık.
Selamlar...