Sen Bensizliğime Yan Artık Bundan Sonra
Ayrılıkla soldu bedenim düştü yerlere
Ayrılık reva mı kalmak varken yüreklere Çalınırken hayaller yarınlar hoyratça Yıkılırken sahilde tüm düşler ayrılık reva mı Zincirlerle vuslat yolunu kapatmak Tozlu yolları batan dikenlerle çevirmek Sana uzanan kolu ortadan kırmak Ayrılık revamı seven gönüllere Mecnun gibi hep gönlüne çağladım Gece gündüz gülmen için ağladım Ben sana şu ömrümü gülesin diye bağladım Terk edip gitmek revamı seven Gönül’ü Terk edişin bedenimi derinden yıktı Umursamaz tavırların hanemi yaktı Gülümsemeyen gözlerin anlamadan baktı Biter bir gün bu yalan zamanlar Sevda ateşi elbette yüreğini yaralar Arar da bulamazsın beni gözlerin ağlar Terk edip gitmek yakışır mı seni seveni Yıktın yüzündeki tebessümü gittin Sen gittin ama ben bittim Sanma ki sensiz yok olup gittim Arkanda birkaç gün gözyaşı döktüm çektim gittim İçten hiç sevmedin beni öz(in)le Yaktın beni anlamsız kininle Haydi, sana güle güle git Al git viran gönül sarayımı da çek git Ben bundan sonra onun yanımda taşıyamam artık Bedenimde seven bir yürek var diyemem artık Sensizlik bana çok büyük bir kayıp Senin yaptığında inan çok ayıp Sensiz birkaç gün ağladım geceleri sayıp Unuttum seni sanma ki gidişin artık büyük kayıp Sen bensizliğime yan artık bundan sonra ağlayıp Mehmet Aluç |