"İstanbul bir kadın, Kocaman gönüllü...
İçinde tarih tarih aşkları, mutlu sona hasret, duaları...
Göz alabildiğince saltanatlı....
Göz alabildiğince Anadolu topraklı..."

ve,işte bir kadın karakteri ve şefkatine sarmalanmış İstanbul...asitane...stanbol betimlemesi...teşhis sanatının o varlıkları insana benzeten ve insana dair özelliklerle örtüştüren harika bir tasviriyle savruluyoruz o muhteşem mekanın içine...Kocaman gönüllü bir kentten bahsediyoruz....her varlığa,mekana nasip olmaz bu tabir,yakıştırma ve benzetme...hele,göz alabildiğince buram buram Anadolu kokuşları yok mu ya bu İstanbul'un...hangi semtine,hangi sokağına,hangi mekanına,hangi taşına eğilip de baksan,Anadolu görürsün...Anadolu koklarsın...Anadolu'yu yaşarsın ruhunun tüm dehlizlerinde ve maziden atalarının kromozomlarıyla getirdiğin benliğinde...

"İstanbul bir kadın, Masal masal anlatılan...
Bir varmışla başlayıp....
Gülhanede ceviz ağaçlarına yazılan...
Öbek öbek çiçeklerin arasında....
Gönül yangınları, kalp çarpıntıları....
Kavuşmaları, ayrılıkları taşıyan..."

O,bir kadındır,masallaşıp da,aşkların yazıldığı ceviz ağaçlarının gövdesinde...çiçek bahçelerinin içinde...kalp çırpınmalarının soluksuz heyecanlarında...kadın gibi kokar parklarında...çınarların dimağına kazınmış ulu gölgelerinde serinlik saçarken mola verenlerin yüreğine...hani masallar vardır ya,bizleri hayal ülkelerinin dağ başlarına...çiçek bahçelerine...saraylarına...prens-prenseslerine...anka kuşunun uçuşlarına...ejderhalarının ateş saçan ürperişlerine ve de mutlu sonla biten dualarındaki o üç elmadan birinin bizim yüreğimize düşmelerine sebep masallar...hele de ayrılık ve kavuşmaların harman harman derildiği mevsimleri ve oluk oluk gözyaşlarının haliçe döküldüğü...her kavuşmada bayram yerlerinin kurulduğu ana gibidir bu İstanbul...


"İstanbul bir kadın, Gelin misali...
Bazen dışlanan, bazen horlanan...
Kuru kalabalıklara gebe yolları...
Vapurları, tren ve otobüs garları...
Küçücük sokaklarda gece, gündüz, hayatları...
Gelin güvey, denize kıyıları...."

Kimine taze bir gelin İstanbul...dışlanan ve horlanan o acemi ve nefesi Anadolu terbiyesi kokan...Anadolu!nun, "beyaz gelinlikle girdiğin evden,beyaz kefenle çıkacaksın"nasihatleriyle,kaderlerine secdeye varmış,er bellediğinin gözünün içine bakan,çocuklarına saçını süpürge eyleyen...olmazı olduran...oluru çoğaltıp da şefkatinin mayasıyla bereket bereket evinin kilerine taşıyan o gelinler var ya...Anadan-babadan-kardeşlerden ırak....ne telefonla,ne mektupla,ne de başka bir iletişim aracıyla sıladan haber alamayan ve hasretleri harmanlayıp da,gecelerin mateminde sessiz sessiz demleyip,kandillerin isinden sürmeler çeken gelinler var ya...Oysa ki o taze gelinin,o kalem kalem parmaklarına kınalar dökülürken "yüksek yüksek tepelere ev kurmasınlar/Aşrı aşrı memlekete kız vermesinler"diye diye ağlatmışlardı da,gene de gurbete gönderilmişti o taze gelin,bir alaca karanlıkta,bir gece yarısı,bir kasabanın tren istasyonunda o demir yığınına binmişti,erinin ardı sıra ve gözyaşlarını içinin labirentlerine akıtan ana-baba-kardeşlerinin uykulu ve şaşkın bakışları arasında...geçim derdi,daha kınaları solmamış taze gelinleri,ağzı burnunda halleriyle nasıl da İstanbul'un sinesine sığınmacı olarak alıvermişti...Ah sen var ya anamız …kadınımız İstanbul...kıyıların nasıl da gelin ve güvey gibi içiçe...nasıl da her adımın sokak,tren,otobüs taksilerle içiçe...

"İstanbul bir kadın, Beyaz elbiseli...
Köpük köpük denizi...
Üzerinde motorlar, vapurlar, yatlar...
Akşam sefası sandalları...
Beyaz martıları.. Rast gele diyen balıkçıları.."

Köpük köpük denizleriyle beyaz bir elbisesi var İstanbul'un...ne ararsan var üzerinde...denize dair...her gece mehtaba çıkanların kendinden geçtiği...bazılarının da kendini intiharlarla teslim ettiği...her olta atanın nasibinin gür çıktığı...yalılarının iyot kokan tahta sinesinde ne masalların hatıralarının resminin asılı kaldığı...ne padişah,sadrazam ve sonradan görmelerin sefa sürdüğü...ne bestekarlara ilham olan o yalılar var ya...martıların o apak kanatlarında hayallerin kanatlandığı...sandal safalarıyla düetlerin yapıldığı beyaz elbiseli bir kadındır İstanbul...

"İstanbul deyince aklıma martı gelir
Yarısı gümüş, yarısı köpük
Yarısı balık yarısı kuş
İstanbul deyince aklıma bir masal gelir
Bir varmış, bir yokmuş
İstanbul deyince aklıma Gülcemal gelir
Anadolu’da toprak damlı bir evde
Gülcemal üstüne türküler söylenir
Süt akar cümle musluklarından
Direklerinde güller tomurcuklanır
Anadolu’da toprak damlı bir evde çocukluğum..."Ceyda GÖRK


"İstanbul bir kadın, Yedi tepe etekli...
Evliyaların.. Enbiyaların cenneti...
Dua dua ağızlarda, gönül alabildiğince ziyaretleri..
Dili, dini, ırkı, rengi sinesine basmış her bir tepesi..."

Necip Fazıl Kısakürek şöyle der bu kadına:

"Yedi tepe üstünde zaman bir gergef işler!
Yedi renk, yedi sesten sayısız belirişler…
Eyüp öksüz, Kadıköy süslü, Moda kurumlu.
Adada rüzgar, uçan eteklerden sorumlu.
Her şafak Hisarlarda oklar çıkar yayından
Hâlâ çığlıklar gelir Topkapı sarayından.
Ana gibi yâr olmaz İstanbul gibi diyâr;
Güleni şöyle dursun, ağlayanı bahtiyar…
Gecesi sümbül kokan,
Türkçesi bülbül kokan,
İstanbul...


Müjdelere masadak olmuş bir diyar ve kadın İstanbul..Yüce Nebi'nin müjdelerle betimlediği kadın...her tepesi,ağzı dualı...her tepesi bir enbiyaya,bir evliyaya,bir veliye,bir ağzı dualı kula mekan İstanbul...Ve bir şair bakar o tepelerin birinden İstanbul’a ve şöyle der:

"Seni görüyorum yine İstanbul
Gözlerimle kucaklar gibi uzaktan
Minare minare, ev ev,
Yol, meydan.
Geliyor Boğaziçi’nden doğru
Bir iskeleden kalkan vapurun sesi,
Mavi sular üstünde yine
Bembeyaz Kızkulesi.
Bir yanda, serin sabahlarla beraber,
Doğduğum kıyılar: Beşiktaşım.
Baktıkça hep, semt semt, yer yer..."Z.Osman Saba

Bir ana şefkatiyle barındırır sinesinde her ırkı,dini,cinsi varlığı...hiç şikayeti yok ve mutludur...Bir anadır daim İstanbul...herşeyi sinesinde eriten ve sarmalayan...

İstanbul bir kadın, Buruk hüzünlü...
Eylülü kendine yakıştıran...
Nazlı, nazik sarı, turuncusu...
Ton ve ton allanıp pullanan...
Gözleri dalgın deniz... Ufka doğru...
Asırlık güzel.. Mağrur ama duygulu..

mağrur ve duygulu bir kadındır İstanbul...güzelliği asırlara,dünyaya bedel...her rengin kendisine ayrı bir zerafet verdiği bir coğrafya gibidir bu kadın İstanbul...Yavuz Bülent Bakiler şöyle anlatır bu güzelliği:

"Seninle bir yağmur başlıyor iplik iplik,
Bir güzellik doğuyor yüreğime şiirden.
Martılar konuyor omuzlarıma,
Gözlerin İstanbul oluyor birden.

Akşamlardan, gecelerden, senden uzağım
Şiirlerim rüzgardır uzak dağlardan esen
Durgun sular gibi azalacağım
Bir gün, birdenbire çıkıp gelmesen.

Şarkılarla geleceksin, duygulu, ince
Yalnız gözlerime bak diyeceksin.
Ellerim usulca ellerine değince
Kaybolup gideceksin"

Kim neyi görmek isterse onu görür İstanbul’un çehresinde...Ah İstanbul ah...bir kadın gibi efsunlu...bir kadın gibi çözümsüz derinlik...bir tablonun ahenkli renkleri gibisin okuyana seni...

"İstanbul bir kadın, Aşka aşık, Aşıklara aşık...
Yüreği renk renk lale bahçesi...
Dizi dizi Sarayları, hanları, hamamları...
Özlemle bakar, karşıdan.. Adaları...
Boğazı gerdan.. İnci inci şiir yazılan..
Aşklara hem vuslat, hem kavuşturan...."

Aşıklara aşık bir kadın istanbul...kendisi zaten aşka aşık...aşkın her rengi,kokusu,güzelliği,hüzünleri nasıl da yakışıyor be kadınım İstanbul...nereye baksam güzellik...nereye baksam aşk..nereye baksam tarih kokuyorsun ey kadın...Şair Turgut Uyar İstanbul'u sevgiliye benzetir şu mısralarda:

"Bir gün sabah sabah kapıyı vursam,
-Kim o? dersin uykulu sesinle içerden.
Saçların dağınıktır, mahmursundur.
Kim bilir ne güzel görünürsün sevgilim,
Bir gün sabah vakti kapıyı çalsam,
Uykudan uyandırsam seni,
Ki daha sisler kalkmamıştır Haliç’ten.
Fabrika düdükleri ötmededir..."

mahmur ve saçların dağınık o sabah vaktinde bile çok güzel görünürsün sen sevdiğim,der kadına benzetip İstanbul'u...kadın gibi her dem güzel ve hayat bahşeden sırlarla dolusun sen ey İstanbul...

"İstanbul bir kadın, Anne edalı... Sevecen...
Kolları açık.. Göğsünü germiş, gelin diyen...
Binlerce canı, hapseden,eyleyen, seven...
Her doğan güne.. Ezanla nefes...
Her başlayan geceye ışıklarıyla can veren..."

Nefes verirsin ezanlarınla sen herşeye ey kadın...anne gibi şefkatinle...herkese gel gel sineme deyişlerinle...sahi,sen nasıl bereketli ve şefkatli kadınsın ki,her misafirini işsiz,aşsız,yuvasız,ekmeksiz komazsın hiç...Şair Ceyda Görk der ki:

"her şafak söktüğünde
sabah ezanlarının?
o ezanlarda hâlâ senin duaların…
ah can,
ah canım,
sevdalım,
bu şehr-i istanbul gibi karışığım,
ne vazgeçebildiğim,
ne yaşadığım…
mümkünü yok ki
unutmamın…
İstanbu’u sevmek gibi sevdim seni ben
İstanbul’a hasret gibi sensiz yaşadım..."

Ve,İstanbul işte esrarengiz bir karadelik gibi yuttukça yutar herşeyi ve herşeyi onda yaşadığının bir kadındır İstanbul...kimse unutamaz onda yaşadıklarını...İşte bu yüzden İstanbul'un şiirleri...aşkları ve herşeyi hafızalarda ebediyen kalır...

...
"İstanbul bir kadın, Bakmasını bilene...
İstanbul bir kadın, Sevmesini bilene..."

bakmasını ve sevmesini bilene kadındır İstanbul...kim ki bakmasını,sevmesini biliyor...işte İstanbul...işte kadın...

"sana yalvaran kaçıncı şair
kaçıncı şiir bu
yarım kalan sevişmelerden geldik sana
şiirimiz öksüz kalsın diye mi?
dilim yetmiyorsa kalbimi dinle
sevda de buna
ekmek parası de
aşk de
ar, namus de
töre de
cefa de, vefa de
topla kendini topla
vururum seni İstanbul
vururum en yeşil baharından
Kızkulenden Aşiyan’dan Bebek’den
denizinden vururum seni masmavi kanarsın
masmavi ağlarım sana
kendimi vurdurma bana
topla kendini
topla kendini şehr-i İstanbul..."naşide GÖKTÜRK

Tebriklerim,İstanbul'u bir kadının hayatında varlığında ve kadına dair özelliklerde kişiselleştirip betimlemenizdeki ustalığa ve paylaşımınızdaki güzelliğedir...saygılarımla...