Dudaklarımı kanatırcasına ısırıyorum günlerdir..
Her sözcük dilimin ucunda küfre dönüyor çünkü,
Bir fırtına çıksa keşke, bir sağnak başlasa aniden..
Bitse bu sessizlik, bitse bu ağdalı bekleyiş..
Yırtılan, devrilen, parçalanan bir şeyler olmalı mutlaka..
Oysa ne kadar sakin sokaklar, caddeler ve insanlar..
Ne kadar dirgin ve soğuk gökyüzü, buza kaçmış bulutlar..

Gidenlerden bir dem haber yok oysa..
Bu kadar özlemişken seslerini, gülüşlerini..
Bu kenti güzelleştiren yalnız onlardı sanki..
Güneşi bu kadar parlak yapan, maviliğe hayran bırakan..
Yaşamayı değerli kılan, bir çocuk sevinci yaşatan..
Fakat bir cellat pusuda, içimde bir yerlerde günlerdir..
Dilimin ucunda tuttuğum küfürlerini yutuyorum, tükürüğümle..

Alnımı bulanık bir cama yaslıyorum, tıpkı ben gibi..
Uzun uzun bakıyorum kıvrılan sokaklara..
Tek yaprak bile kıpırdamıyor nedense,
Soğuk kemiklerimide ele geçirdi, aynı yüreğim gibi..
Yaşamak neleri öğretiyor, düşünüyorum..
İçimde zaptedilmez bir kırma isteği,
Dizginlerini koparan bir at misali…

Soluk soluğa kalıyorum her güze selam verişimde..
Bütün gençliğim çekip gidiyor her sonbahar gelişinde..
Ve ne vakit hoşgörülü bakarsam kendine..
Bir yolculuk, bir gitmek düşüyor aklıma habire..
Ah bütün gençliğim böyle geçip gitti işte..

Şiirlerim gidenlerin ardından yakıldı..
Geri almıyorum küllerini, yeniden harlanıp yanarlar diye..
Duyuyormusun ey sakin caddeler ve futursuz kent ?
Sorduğum hiçbir soruyu geri almıyorum nicedir..
Çünkü cevabı kayıp, cevabı ölmüş derinlerimde..
Sen de bilmiyorsun cevapları ey mavi gök, beyaz bulut..
Maalesef herkesin kaybı zaten kendi gönlünde..

Dudaklarımı kanatırcasına ısırıyorum günlerdir..
Bir gök gürlese, bir sağnak patlasa dolu dolu diyorum..
Bitse bu kirli, bu yapışkan sessizlik, hiçlik..
Oysa ne kadar sakin bu sokaklar, bu kent, bu cadde ve insanlar..
İpince bir su gibi sızıyorum, sabahın donuk güneşine..
Bir uçtan bir uca özlem, boşluk ve yokluk..
Yutuyorum boyun büküp , tükürüğü bol küfürlerimi..



09/12/2015