Aydın Bey, “Yaşayıp Gidelim Şu Dünyadan” başlığını koyarken şiirine, “mütevekkil” insan duruşuna ve duyuşuna işaret ediyor aslında. Kaza ve kadere inanmış bu “razı” insan gönlünün, dünyayı “gelinip gidilen yer” ve insan ömrünü “fani” bilen tevazuu, elbette “İslâmî” terbiyeden geçmiş bir “ölümlü”nün algısı ve kabulüdür.
Ama bu tevekküle dışardan bakanlar, onun “İslâmî” genişliğini yeterince bilmediklerinden, çoğu zaman yanılırlar. Bu yaklaşımı “hayatı boş, anlamsız bir ömür tüketme faaliyeti”, dünyayı da “hoşça vakit geçirilmesinden başka anlamı ve değeri bulunmayan bir mekân” olarak anlarlar. Halbuki şairin de belirttiği gibi, doğru olan “Ele güne rezil olmadan / Alnımız açık başımız dik / Öldükten sonra yaşayalım / Gittiğimiz yerde rahat edecek kadar / Bizden bahsetsin en güzel adamlar / Sorsunlar, anlatsınlar / İtibarımız paslanmasın. /Gün geçtikçe büyüsün mezar taşımız / Başımız yokluğa yaslanmasın.” ereğini şiar edinmek, insan olarak yaşamanın hem gereği hem de güzelliğidir. Ne kadar uzun yaşanırsa yaşansın, dünya hayatına doyulmaz. Sevgimizi gösteremediklerimize borçlu kalmaktan dolayı üzülmek, beklentilerimize karşılık vermeyen kaderden dolayı sızlanmak yersizdir: “Varsın borcumuz kalsın / Koklayamadığımız çiçeğe / Okşayamadığımız başa / Olsun canım, olsun / Alacağımız olsun / Açmayan güneşten / Gelmeyen bahardan”. Bunların hepsi yaşadığımız hayatın cilve ve tecellileridir(Olsun canım, olsun!). Yeter ki, “arsıza, edepsize” yakamızı kaptırmayalım! Sayın YÜKSEL, mütevekkil, kâmil insan ruhuna uygun süsü, abartısı olmayan bir dil kullanarak üslûp ile özü içtenlikle buluşturuyor. Sözcük seçiminde, uyak arayışında ise, yapmacık, zorlama Batı taklidi entelektüel burjuva şair olma meraklılarına da, gerçek şiirin konuşulan sade Türkçe ile yazılabileceğini gösteriyor. Teşekkür ediyorum dost kaleme. Hiç şüphe yok ki, dil işlendikçe, şiir duygusu yoğunlaştıkça başarı gelecektir.