İnanmıyorum
ondan sonrası ve diğerleri için biraz daha zaman gerekiyor
gözlerini kapatarak akıbetini bekleyen cisimler dönüp dolaşıp bizim kapımıza dayandı darısı sizin başınızda var olsun yok saymak adına bir evreye geldik çileden yorulduk günü yavaşlatacak ruh aynalarınızdan bize de verin hemen sonsuzluğa gidip dönebilirim kirpiklerimi açınca balıklar can verirse bütün düşüncelerimi suya atın inanmıyorum yoruldum artık kendimi yalanlamaktan tepelere çıkıp ormanları seyrediyorum hangi duygunun içinden içim sarkar yerden iplerini gökyüzüne uzatan boşluğunuza tutunamayan biriyim gösterin o zaman kaşlarımı eğmeden hakikatı eğer acı çekmeyen bir yıldız olsam dayanabilir misiniz ağlayanlara lambalar sönene kadar cesaretimi topladım ertesi olacak mı diye soran içime üfleyince sönen bir ışık bağışladım örtüler üstlendi bu sonsuz geleceği bekledim ağzım ışık hızında kaçarken karanlığa. |
yoruldum artık kendimi yalanlamaktan
eh işte inanmamak kendine bile saygılar kaleme