sözün uçup gittiği yerde
bir hak daha istiyormuş gibi
yenildiğini kabullenmeyen kelimelerin etrafında
suskunca
içinden geçenlerden birini seçti

yuvarlak ama
ağzının yangınını hissetmemizi sağlayan
tükürüğünü sıçratan öfkeli patlayış
hepimizin gözlerine ağlayış tadında gülümsemeler bıraktı
yüzlerce kişi oturup bu konu hakkında konuştuk
uykusu gelen söylediğini çarpıtıyordu

hangi boyut sizin duyduklarınızı size verebilir
ki intizam içinde çeviriyorsunuz karanlığı
ölülerimizi gömüp size veriyoruz
yan yana dizdiğimiz taşlardan medet umup
daha çok
daha çok güçleniyorsunuz

sarı boyalı evlerde mutlu
bir eli kırların ırmaklara değen bakışlarında
ansızın başımızı kaldırsak göğe
daha ötesi yok mu demekten utanmayan sonsuzluğa
bir kaç kelime daha ilerlemekten korkuyoruz

bana sevgini ver
ellerimi boşaltıp tutunacağım bir dal
kapatıyorum gözlerimi yeniden
ne olur beni
gördüklerimiz bir rüyaymış demeden uyandırma.