Aşk;
İzmarite kırmızı ruj lekesi bıraktığından beri,
Ucuz bir hastane odasında ötenaziye razı gelmişçesine,
Ellerini bırakıyordu, amansız bir savaşın içinde.
Yüreği hiç olmadığı kadar çoraktı,
Günahları sevaplarla denkleştiriyordu.
Bir tas su arta kalan,
Ve sahipsiz bir çığlık,
Faili hala aranmakta,
Kimliği belirsiz, savcılık tutanaklarında.
Yalnızlığı dilini yuttu gecenin seferi sessizliğinde.
Bir sigara,
Bir bardak çay,
Naftalin kokulu battaniye,
Gayri resmi şiirler,
Ve sen kaldın bende, biraz.
Biraz da maliki belli acılar.

Bugünü doğuran dün, şimdi dizlerini vuruyor,
Evladını kaybetmiş bir ana gibi,

Yani demem o ki,
Sen gelirsen,
Yani yüreğime hoş gelirsen,
Ellerinden tutarım,
Biraz dersim oluruz,
Biraz amed,
Biraz tarih konuşuruz,
Biraz siyasi,
Hatta anlarsan aşkta…

Gelirsen,
Mardin’de,
Deyr-ül zaferanda aşk vaftiz eder günahını,
Ağrı’da İshak paşa sarayında,
Ahmed-e Xane akidesini okur kör gözlü aleme,
Bir kılıç, kınının yüzüne tükürerek kaçar zaferden.
Amed’te son kurşunu kendine sıkar cellat.
Aşk onun da ölüsüne rahmet okur.

Yani bana gelirsen,
Yolun düşerse,
Hoş gelirsin,
Yüreğimin baş köşesine.
kalesi diyorum yüreğinin,
kalesine burç olurum,
dört göz düşman kollarım,
vatanına kahraman ben,
gelirsen sana yanarım.


Nöbetçi_Piyanist