Büyük bir boşluk var içimde
Gittikçe büyüyen cüssen kadar
Dört duvar değilse esaret
Bitmeyen gamlı gecelerde
Yaşamak, içimin kafeslerinde
Bir keder mahkûmuyum

Bir uzun bakış var içimde
Özümden başka, beni sürükleyen
Özlemler, sert kılıyor zamanı
Aşk üzerine söylenmiş bütün sözleri
Kalplerin karşılıklı olduğu fikrini
Çürüttüm, tarumar ettim
Bir rivayet olarak kaldı zaten
Yazmışsa böyle bir şey kader
Neden hep benim üstüme çöküyor keder

Aşkın olduğunu kanıtladın
Bütün kanunları çürüterek
Varsa böyle bir kanun
Hatırlamanın gerekli olduğu
Ey değişmeyen kalp ritminin sahibi
Ey naz makamının efendisi
Nasıl oluyor da kanunları tanımıyorsun

Yüreğimden devşirdiğim güllerle
Bütün saflığımla sana yöneldim
Bütün umursamazlığınla baktın bana
Hiç cevap gelmedi gözlerinden
Oysa dudakların inkisar sundu
Hasret yine yüreğimi dağlamaya koyulur
Düşünceler isyana çağırır beni
Ne mümkün isyan
Zincirlerin ve prangaların demirden olduğunu
Kim demiş
Aşk çöllerini kim bilebilir
Ben özgürlük delisi değilim
Ben sadık bir köleyim

Şiirler yazdım saçının her teline
Ve yabanıl ceylan gözlerine
Ama sen hiçbir minnet taşımadan
Bütün kalemleri kırarak
Bir kalemde
Çizmeden karalayarak
Bütün kırılgan şeyler gibi
Yüreğimi tuzla buz ettin
Biliyorum, suçun yok
Ama şikâyetçiyim
Çünkü suskunum, kederliyim

Bir dilenciyim kapında akşamları
Kastım kapılara değil
O perdeler hiç aralanmayacak
Bütün ışıklar sönecek
Baktığım pencerelerde
Kimse yok demeye bile
Kimse çıkmayacak gözlerinden
Ve dar ağıcına bir daha çıkarım
Bir taraftan acımasızlığınla sen
Bu bir cinayet
Bir taraftan tutkun yürek
Bu bir intihar

Sürgün yediğim gözlerine dönüyorum
Çünkü aşkın tanımında olması gereken şey tutku
Ama ne sana ne de yüreğime
Bir şey anlatamıyorum
Düğüm oluyor öykümüz
Yani kendime doğru çöküyorum

Ve kader
İmkânsız ne kadar çok şey varmış alınyazısında
İmkânsız bir aşk
İmkânsız bir esaret
İmkânsız olan sen
Senden başka yok madem
Cinayetinle sen
İntiharımla ben
Ah Allah’ım
Ne büyük matem