Ey asil Roma, ey yakılmış kentin halkı
Beni küllerin şahidi olarak mı diktiniz
Bir tanrıysam, nasıl olur da sesim yok
İki yüzüm de ruhsuz duvarda sancılı

Gelirdiniz, örttüğünüz acıları ufalarak izlerdim
Ayrılırken biriktireceğiniz ağrıları da sezerdim
Gülerdiniz de ne kadar sevinirdim
Ben Janus, sesim kalbinizin yankısı
Çok uzatırdınız uzamda hafif sözleri
Ama hep susardınız konuşulacak şeyleri
Ölüler gibi dalgındınız da beni kutsadınız
Bana sunaklarda adaklar yaktınız
Ne kadar susacaktım bilmezdiniz
Beni çaresizliğinize bir avuntu olarak mı diktiniz

Ben Janus
Bir heykeltıraş ve bir söylenceden doğma
Üşüyen kentlerin sözde Ocağı
Ellerim duvar, gövdem sokulduğunuz boşluk
Yüreğinizde boğazlayamadığım kahırlar
Hep susardım, bir güceniklik sanırdınız
Toprağın kana doymasını beklerdim esenlik için
Sonra bağırmak isterdim kentler yıkılırken
Ey rüzgâr yetiş, bana biraz ses ver
Dilsizlere ve sağırlara yarayacak bir nefir
Ey yağmurlar inin, ağlamam gerek
Dilsiz bir tanrıyı o şeyler umursamazdı
Ben güzel olasılıkların tanrısını beklerdim
Beni bir bekleyiş olarak mı diktiniz

Ben Janus, çıkmazların iki yüzlü tanrısı
Sesim bir yankı, ellerim düşük olasılıklar
Ey asil Roma, ey yakılmış kentin halkı
Beni neden aczden ve mermerden yarattınız