yeni gelen zamana varılacak olursa eğer
eski aynalar
sevincini hatırlatır beyaz bulutların
kederli bir akşam üstü

böyle miydi ellerim
tutarken sırrını okşadığım gecenin
siyah bakışlarından korkmazdım
uzayan düşüncelerim
hovarda vakitler bulurdu kendine
harcadıkça bitmeyen

acını dindirip göğe salışın
artık pazartesilerin bir anlamı yok
ya da haftaya bir yerlerde
gümüş yüzlü perilere gösterecek
yeni ganimetlerin

yaşamak yokuşunun en yorgun yerinde
çocukları çağırıp dizine belki
bal dudaklı güneşin tadını çıkar
rüzgarların oyduğu vakitlerden vakit
toprağın koynunda çiçekler büyüt
diye birsin belki

kim bilir ne çok yakışırsın
yağmurdan yanaklarını gerdiğinde toprak
şiir balonları taşıyan bir ihtiyarın topal ayakları gibi
ilk sevinçlerin göğe yol aldığı heyecan
ve incinmişliğin
ısırgan otlarının ölümü anlatan o kutsal şarkısında.