Ah!

kışın en çok yapraklara özenir
Hem de üzülürüm
Çünkü en çok onlara yakışır kar
Çünkü en çok onlar üşür ve köy verirler kendilerini

ben de kışı severim çokça
Bir de bu şiiri çok sevdim

Kutlarım güzelliği
...

Ocağın başıydı
annem kar üflüyordu pencerede
babam doğmamış gibi gittiydi
gül mevsiminde!

Gitme dedimdi Leyla’ya
gitme.
bizim sesimiz yeter bizi avutmaya yarınlarda
dinlemedi o"
kışları sevdim en çok
birde annemi dedim
annem pencereden yem atarken kuşlara
kar yağıyordu..

Şimdi, bir yaprak kaldı bahçedeki çınar ağacının dalında
ya o" da düşerse..!
ah!



________________________________

- - O Henry'nin "The Last Leaf" isimli meşhur kısa öyküsünü akıllara getirdi şiir. Bu öyküdeki son yaprak, umudun temsilcisi olarak yaygın şekilde kullanılıyor. En etkileyici ifadeleri bu yüzden şiirin sonunda kullanılmış. Yalnız bizim şiirimizde son yaprak, çınar ağacının dalında duruyor. Çınar, yani uzun yıllar yaşamanın sembolü. Ayrıca da güçlü kuvvetli, kendisine güvenilen şeylerin de sembolü; baba gibi.

-- Şiirin genelinde bir umutsuzluk, daha da baskın bir iktidarsızlık, kuvvetsizlik hakim gibi. Avunmak için bir ses, çocukluğu hatırlatıyor sanki, bir avutma sesi...

--- "gittiydi" ve "dedimdi" ifadeleri ilgi çekici, samimi anlatıcıyı yansıtmış durumda. Başarılı.

Üzerine daha çok düşünülmesi gereken bir şiir olmuş, biraz daha açık bir anlatım olsaydı belki başka şeyler de söylenebilirdi.

Edebiyatla Kalın.