Evvel zaman içindeydi eskiden, çok çok eskiden
inciler dizerdi bulutlar gök kuşağından taç yaptığı saçlarımıza…


Üşürken gülen çakır ela zeytin gözlerimizin
yüzümüzde gezinen çocuksu sevinci
masum bakışlarımızda umuda süzülüşün izleriydi
umutluyduk biz

Yoksulluğa nazire kırkyama urbalarımız sarardı
ürkek çelimsiz bedenlerimizi ana sıcaklığıyla
huzurluyduk biz

Oyunlarımız vardı elbet bizim de
çıplak ellerimizi neşeyle çırptığımızda
arap kızlarının kiremit çatılı huzur kokulu evlerimizin camlarına koştuğu
lastik pabuçlarımızın içerisinde
titrek ayaklarımızın seke seke ısındığı oyunlarımız
sevinçle coşar, gamzelerimize konardı serçe yüreklerimiz
mutluyduk biz
çok mutluyduk…

Sürüklenmeseydi umut bugünün karanlık sularında
masallar kalacaktı yalansız deniz bakan esmer çocuklara...