Güvercinler orada mı hâlâ
Çatılarında yalnızlık biriktirdiğim ev
Eski çok eski bir küldü zaman
Yalnızlığı hüzne ayarlı bir izmaritin son dumanı
Gri zamanlardan bir mangalın unutulmuş közleri

Saçlarındaki rüzgâr geldi yine
Kırık camların arasından sızan gözyaşın mıydı
Yoksa aldanışlara hazırlanan bir düşün
Hayatla kendini avutması mı

Ben hep yağmurlu bir hicrandım biliyorsun
Dönmeyi unutmuş gemilerin limanında
Bir martı çığlığı, esrik ve kayıp
Kim bilir belki bu aşk
Sorgusu sonsuza değen bir gülün
Kalan son yaprağını dikenden sakınmasıdır

Ne zaman alsam kalemi elime
Mavi uçurumlar damlıyor gözlerinden
Avuçlarımdan çığlık çığlığa akan bir nehir
Ne olursun söyle bana
Çeyizi yağmalanmış bu hayat
Bir daha ne zaman çiçeklere filizlenir






Latif KÖYBAŞ