BİR DAĞIN MOR GÖLGESİ


Çıkıp geldin suskun ve sakin
Bir esintide saklı çiğ tenli gül gibi
Gar yalnız ve suskundu daha
Kıyısı hasret işlemeli bir tren gelir birazdan
İlişir akşamın solgun gölgeli yalnızlığına
Oysa suda seken bir taştı hayatımız
Dibe batacak belki fırlatılıp atılsa
Yokluğa konuk zamanların aldatılmışlığında


Son bakışın hatırımda kalan
Bir dağın mor gölgesiydi gözlerin
Bense bir damla gözyaşı
Yüzünün uçurumunda yol alan
Masamızda yarım kalan çay bardakları
Belki ilk habercisiydi bu sevdanın
Bütünü kırgın ve eksik, ulaşılmayan
Bir kelebek sürüsü çekti gitti sonra
Dokunduğum papatya beyazı parmak uçlarından


Kanatları yağmur yanığı bir kuş
Çırpındı durdu, içimin saklı sevincinde
Hatırımda, limon çiçeği kokan o evde
Yaslandığım kalbi kırık pencere şahidim
Yolcusu olduğum sözcüklerse kederim
Son durağım bir mektup oluyordu hep
Kaç kez sığmadın kağıtlara bir bilsen
Mevsimler kış desenli bir çığlık oldu sonra
Yüreğimin yangın damlayan köşesinden


Kendime yürüdükçe şimdi
Üşüyen sokaklar çıkıyor karşıma
Elinde yarısı yırtık mektupla bir adam
Ceplerinde çıbanlı gecelerin efkârıyla
Damarlarında yokluğunun aktığı nehirlere yürüyen
Sesi, soluksuz kalmış bir yalnızlığın boş avuçlarında
Rehin kaldı şimdi ve sürgün
Kanı gurbete yolcu bir şiirin, güvercin yarasına.



Latif KÖYBAŞ