SEN BİLİYORSUN SANA NASIL GÜZEL ÖLDÜĞÜMÜ
ormanların tiz uğultusu gelir
öyle uzaktan uzağa ağaçlar giyinmiş gibi hüznü yeşiller dökülüyor yaprağından toprak kapatmış gözünü bir bildiğim rüzgarlara karışan kokun gün yaşlanıyor penceremde perdeler bile mani olamıyor penceremden kaçan ömrüme bazen acı acı haykırıyor duvardaki saatin tiktakları gölgeler savaşıyor kendi gölgesiyle gözlerim arıyor gölgeni sıvaları dökülen duvardan sızıyor kanamış günlerim yokluğun kesiyor buz tutmuş nefesimi zehir zemberek bu geceler doluyor kollarını boynuma ne ara bu sevda dar geldi ellerine yokluğun diyorum aklımı öldürüyor aklımda ayrılık kaç renge bürünür ve kaç şekle sokabilir insanı yüreğim zemheri yüreğim mezar yeri kimseler bilmese de sevgimi sen biliyorsun sana nasıl güzel öldüğümü... |