Düş yıkımı, gönül yangını;
Dil yarası, başımın belası.
Feryat figan dönerken devran,
Dinler mi hiç gönül ferman…

Karaçalı, nifak sokanlar,
Yana yakıla peşi sıra koşanlar,
Ne güler yüzüm
Bir o kadar bariz içimdeki hüzün.

Yanlışlar doğruları götürdü götüreli,
Diken üstünde hüküm sürdüm süreli
Çalakalem ne yazsam,
Şu sevdadan bir parmak bal çalsam.

Miadı doldu işte tüm duyguların,
Derdim hiç olmadığı kadar başımdan aşkın.
Neye niyet neye kısmet,
Bu kadar kolay mı vazgeçmek.

Ne yardan geçer gönül ne serden,
Olmadığı kadar bozuk bir düzen.
Riyadan dem vuranlar,
Sorarım korkmaz mı hiç Allah’tan.

Böyle gelmiş böyle gider,
Asla da dönmem sözümden.
Geçmişten miras koca bir enkaz
Olmaz ki bu kadar naz.

Bu denli kifayetsiz
Ağlar gözlerim yerli yersiz.
Ne varsa imkânsız,
Hayat bu, olur mu noksansız.