Üç Beş Kişi Denize İndiler
vurulunca
içinden sözler geçen bütün anıları yığılıp bırakırken son bir şarkıya eski sevinçlerimize benimdi diyebilmenin vakti değil artık saat kaç olursa olsun koşacaksın hiç zorlamadan kendini her kesin anladığı yeni bir kulvar bulacaksın şimdi ölmüş mü evet biraz evvel son nefesini bulutların her zaman durulduğu ışığa yakın ve sabah düşlerinden uyanan çocukların bildiği ve akşamdan kalma bir sarhoş pembesi kadar ve biraz önce hayatı burnunda kayaların ıslandığı o yas ile bağladı kanatlarını martılar geçmişine dair uzun yolları dirildi anımsayanların onu aklında sarılarak öpen bir kaç kişiden başka kalbinden gün kaybeden kimse çıkmadı baharlarını gören oldu mu yada aşklarını hep saklandığı birlikte alkışlayıp hayır dediler o an şimşekler çakışıp söze karışmasa bir bilinmeze varacaktı yokluğu birileri evet der gibi gülümsedi sol şakağına karışan göz yaşının ölümlü ilk damlasını okşayıp avuçlarına işledi anlaşılmayacak kadar kararmıştı hava üç beş kişi denize indiler gelip giden dalgalara taşlar atıp hiç gelmeyecek cevaplar beklediler tanrım dedi biri boğulurcasına yüreğimin tükendiği yarım bedenimi sunuyorum sana samimi yok oluşun çekilme çabasını sevgime anlatsana. |
Tebrikler