"İnsan insana can kadar yakın,fakat cihan kadar uzak..."Anlaşılmamak ve anlamamak...Koca bir ömür ,aynı ortamda,aynı sofrada,aynı çocukların ebeveyni,aynı yastıkta,aynı bayramlarda,aynı sobanın etrafında..aynı...aynı....Fakat,içimizde kopan fırtılalardan,depresyonlardan,emellerden,hayallerden,tutkulardan,kılık değiştirmiş sevgi ve sevdalardan...dan...dan...dan..habersiz geçen koskoca yıllar...Kim becerebilmiş acaba,koskoca yıllarda karşısındakini anlamayı...?Çok az kimse sanırım...Geçen gün,doktora ciğer filmlerimi göseriyordum ki,pat diye bir yaşlı nine daldı odaya..Hürmeten geri çekildim.Bayan doktora yaklaşan ninem,hediye olarak getirdiği ceviz ve kestaneleri zorla doktora kabul ettirip,filmini sundu.Doktor,kendisinde korkulacak birşey olmadığını,fakat,omuzlarda hafif kireçlenme olduğunu söyleyince,ninem şöyle dedi:İrehmetli oralarda çok övendire kırdı...(Ucu sivri ve öküzlere dokundurulan,uzun çomak)İnsanlık adına çok acı bir durum ama,ninem,kocasını hala rahmetle anıyor...Bu ne sadakat ve sevgi?Bu ölen arkasından söylenen ne büyük saygı..Bu ne tarifsiz sevgi..Bu nedir dedim içimden...Şimdilerde bakıyorum da insanlar daha çok yalnız..Hem de yapayalnız..Hem de onca kalabalıklara rağmen..Sanırım bu,yüzyılın sorunu...Üç beş günlük sevdalar...Ani terkedişler falan...Aşıklar mezarlığında, bu gidişle yer kalmayacak...Kimi ,o cahil deyiverdiğimiz haliyle, herşeye rağmen sevdalı ölesiye, sevdiğine...Kimi,biz ayrılamayız dediği halde,anılar tuz buz..Kimi ise,"o güzel günler için,bilmem yanıyor musun?"diye hatıralarla avunuyor,gecenin mateminde...Kimi,"dudak izlerini aradım kadehlerde" diye ağıtlarla arıyor sevdasını...Aşk,seni bulmuş,seni tatmış,seninle yanmış her yüreğe giriyorsun ya...Aşkolsun...Tebriklerim,çürük tahtalı pencerelere bırakılması istenen ve o'na açılan pencerelerden arabesk bir şarkının bırakılmasını isteyen yüreğe...Savuruşları için de,bilmem yanıyor musun?deyişlere,diyeceklerim...