Size sonsuz kere minnetler Hicran hanım. Tam sizin bildirimimiz geldiğinde
face' de bir hanım arkadaşımın paylaşımına yazıyordum;

Bir şiir eklemiş arkadaşım ki; hepimizin ezbere bildiği Nazım'ın KADIN şiiri!

altındaki imza

Nail V Çakırhan !!!

yazdım ben de elbet;


kimmiş efendim bu Çakırhan? bu şiir NAZIM HİKMET'indir biliyorum da. İşte ülkede adamlığın ve şiirin hâli! bir de kadınlar günü üstelik :)


sağolsun o da şüphelendiğini beyan etti;

"bende öyle düşünüyordum ama emin değildim Serhat Bey,şimdi sayenizde emin oldum."


işte meselenin aslı bu! üretmek yerine çalmayı yeğlemek ona meyletmek!
hani ille de alkış! bu hırsızlığa bile tenezzül ettirircesine. Demem ondandır
şâir önce "adam" olacak. Sonrası okunur kitaplarda.

Ve tekrar zarif teveccühünüz için teşekkürler. Artı esaslı yazdığınıza da şahidim.

Hürmetle

söylediklerinize harfiyen katılıyorum…
özellikle şu sözlerinizin altını da çizerek..
''dürüstlük ve duyarlılık bir şâirde şiirle uğraşan birinde olması gereken en birinci erdem olması gerektiği hâlde. bu olgu beğenilmek alkışlanmak güdüsü de giderek edebî değeri olan üretim yapmak yerine malesef bir " iç dökümü okyanusu" na su taşımaktan başka şiire bir katkı sağlamıyor... şiir birikimdir çalışmaktır emektir. bunların neticesinde de emeğe saygıdır.''

birileri alkışlasın, beğensin, göklere çıkarsın aman efendim şak şak ne güzel olmuş desin beklentisiyle yazılanların ne kadarı yazanın hissiyatını hissettirir okuyana ben de merak ediyorum… başkalarının yazdıklarını alıp bir kuş gibi kanadını kuyruğunu yolup birkaç farklı tüy ekleyip altına da imzasını atanları gördükçe şiir adına çok üzülüyorum inanın… şiir ya da herhangi bir başka edebi yazı her ne olursa olsun yazanın evladı gibidir… hatta erkek ve kadın fark etmez o eserin annesidir yazan… çünkü onu o doğurmuştur… bir kadın nasıl doğurduğunun annesi olduğundan eminse bir yazan da (şair ya da yazar) yazdığının kendi eseri olduğunun o kadar bilincindedir…

şimdi nerden nereye geldik konu dağıldı serhat bey…
ben de doluymuşum demek ki :)

çok iyi yazdığımı hiç iddia etmedim bugüne kadar… ama çok okurum ve emek verilmiş, yazanın kendi birikim ve hissiyatıyla kaleme almış olduğu bir yazıyı da fark ederim…

şiir düşünce işidir bence… düşünmeden beyni yormadan tren katarı gibi kelimeleri birbiri ardına dizmekle şiir yazılmaz yani…

şu üç kelimeyi (ayna, ruj ve rüzgar) verelim üç kişiye… bir cümle içinde kullanın diyelim sonra…
ilki,
kadın rüzgârda dağılan saçlarını topladı ve aynaya bakarak rujunu tazeledi
ikincisi,
rüzgarda şemsiyesine sahip çıkmaya çalışırken, içinde sadece ruj ve ayna olan çantasını düşürdü.
üçüncüsü,
kadın elindeki rujla rüzgar için aynaya bir mesaj yazdı… demiş olsun

ama siz
‘’ aynaya ruj sürer gibiydi rüzgâr’’
diyerek içselliğinizi konuşturmuşsunuz… bunu neyi tahayyül ederek yazdığınızı da ancak siz bilirsiniz…
ama okuyucuyu etkileyen bir ifade biçimi bu… sizin şiire ne kadar önem verdiğinizi biliyorum…

bir de estağfurullah buyurmak ne demek, sadece bir dilek ki o da neden daha sık yazmıyorsunuz diye değil çünkü çok iyi biliyorum ki yemek yapmaya benzemez şiir yazmak… her gün ne pişireceğim diye düşünür bir kadın ve mutlaka öğün savacak bir şeyler bulur kor sofraya ama şiir öyle değildir… bir kere o ilham denen zat-ı muteremin teşrifi şart… sonra hep diyoruz işte bilgi, birikim, emek ve aşk… yani kaleme olan aşk…benim demek istediğim hani zulada varsa paylaşmadıklarınız neden daha sık paylaşmıyorsunuz idi…
kendinizi pohpohlanmış gibi hissettiniz ve bu sizi rahatsız etti farkındayım…
ama şiiriniz için düşüncelerim değişmedi…
siz yazın ben sizden ve sizin gibi bu işe gönül verenlerden daha çok şey öğreneceğim…
okyanustan bir tas su çalarak değil elbet okyanusa kendimden bir tas su ilave ederek…
saygımla…

Öncelikle saygılar Hicran hanım. Şiir adına kendini "Ş/aşkın bir karalamacı"ısı sayan bendeniz için bunca teveccüh, inanın şiirden beklediği-aldığı,alacağı- tüm ödül övgü vs.lerden değerli ve ziyâdedir. Mâlum şiir bir çoğumuzun hayat bahçesi. Kimimiz gül yetiştiriyoruz kimimiz zakkum orada. Bâzen nefesleniyoruz içinde-ardında- bâzen nefesimiz kesiliyor dalıyoruz koynuna...

Bendenizi -lütfettiğiniz üzere- okuyan merak eden var mıdır pek bilmem de bildiğim şey, şiirin giderek zayıfladığı ve katma değer yaratma yemi ufuklara pencere olma-olabilme eğrisinin giderek alçaldığı... Buna ne sebeptir tam olarak tesbit etmek zor ama sanırım en başta gelenlerden biri " ŞİİR DEĞERİ" ve " DEĞERLİ ŞİİR-ESER" olgusuna henüz ortak bir konsensusla sahip olamadığımız gerçeği. Bu oldum olası içimi acıtır. Hele bu gibi platformlarda şiirin aldığı yön ve affedin "ucuz takiyyecilik" ve sen bana ben sana döngüsü giderek altını oyuyor bence şiirin. Dürüstlük ve duyarlılık bir şâirde şiirle uğraşan birinde olması gereken en birinci erdem olması gerektiği hâlde. Bu olgu beğenilmek alkışlanmak güdüsü de giderek Edebî değeri olan üretim yapmak yerine malesef bir " iç dökümü okyanusu" na su taşımaktan başka şiire bir katkı sağlamıyor... Şiir birikimdir çalışmaktır emektir. Bunların neticesinde de
emeğe saygıdır. Şâir alçak gönüllü yüksek etdem sahibi ve hakkaniyetli olmalı iken, amaç bu okyanusa bir tas su ellemek yerine ondan bir tas su çalmayı değer hâline getirmiştir üzülerek...

Buyurmuşsunuz ki "daha sık yazmalısınız" diye. Bunu teveccüh sayıyorum da kendi adıma da yukarıda bahsettiğim " değerli şiir , eser-" olgusunun neresinde
olduğumun sorgusunu yaşıyorum. Ki şiir; YAZMAK değil OKUTMAKtır, okutmakta değil HİSSETTİRMEK, hissettirmekte değil YAŞATMAK! Eğer bir nebze de olsa bunu başarabilmişsem-bir şiirde bile olsa- ne mutlu bana...

Ne kadar dolmuşum değil mi ;)

Şahsınızda tüm dostlarıma içtenlik dolu teşekkür ediyorum.

Saygılar