Hacizciler
bana kızmayın
rüzgarın örttüğü kapının ardında olduğunuzu görmeme rağmen bir şey yapamadım insan su içerken kendine dönüktür dua ederken de öyledir uyurken de ve olan bitenin kayıtsız kalışını kutlar kendi eteklerinde sonra borcuna karşılık icra olunur kalbin içinde kalptir haczedilen gülümserim o dehşetli kırıklarımı toplarken işe yarayan bir şey kalmasın ister icracı sesinden daha büyük bir sesle buyurur gereksiz incelik sıkar beni hadi git kimin ağladığı duyulmaz o karmaşada belki o belki ben belki de hayatı yoran ümit rüzgarın örttüğü kapılarda özlem duyulmaz bir korku bir yarım kalmışlık inanır kendi yoluna ve herkes yönünü açar kaçarken içine ne şarkılar kalmıştır ne de şiirler duvara ilişmiş parmak izleri bırakır kalbi yaralı hacizciler. |