Uzadıkça Sevgiler
ardına düşen gölge değilim
çam ağaçları avlusunda ıslanmış yeni biriyim sıkılgan zamanlara ait eski mesafeler çiğnenmiş olsa da hatıralarımın sahibiyim gülümseyen yaprak uzadıkça sevgiler uzadıkça yeni sevgiler çeke dursun aklın en ucundaki var oluşu düşmek düşün bildiği karanlıklar değil mi dinliyoruz esneyen yok oluşu hissini hatırlıyorum dokunuşların duygum kendi başına göğe çıkmıştı öyle çok tutanı vardı ki gövdesini aydan bakılınca her mevsim masmavi dudaklarını öperdim dağlanmış küller bulutunu oyacak rüzgar arayanlar kendi hızlarını biliyor iticiler ırmağının suyu saydam uçtan uca mizansen kuşanıyor bütün parçalarını kaybeden hissin kaynağı o her şeye benzeyen bir şey sevginin kutsal özü sonsuzluğu dirilten nota. |