Ay ışığını parçalamış ölümün elleri..



Şiirin içinde yola çıkan, şiirin içinde kendini bulan, kendini tanıyan duyguların yolculuğu gibidir, her renk sesleniş.
O hâlde kessin ân’ın nefesini, giyotin nezaketinde..inceliğinde.


Siyahtaki o kızıllık, lacivert ışığa âşık.




Şiiri kolay yorumlamak istemiyor gözlerim. O gizemli her sesi işitmek niyetindeyim.




~~ Sevgimle Lacivert şiir.









nâ-gehân tarafından 1/16/2014 9:57:39 AM zamanında düzenlenmiştir.

Şimdi bu bir yol şiiri miydi yoksa yağmurun mu?

Aslında hem ikisi… Hayır ikisi de değil, diyerek şöyle bir afili cümle kurarak içimi dökmek istiyorum:

Yol şiiri?

Çünkü başlıkta görüldüğü üzere, kıyıda geçiyor her şey. Ve ‘yol’ toprağın kıyısı olduğundan haklı oluşumuzu da kuvvetlendirmiş olduk.
Yani haklıyım. Zira yol varsa, yağmur da olmalı. Ve tabii yolcu. Yolcunun burada kim olduğu da çok önemli elbette ki.
Mesela hemen aklıma Bab’Aziz filmi geldi. Yol ve Yolcu ve bir Derviş var; ama yağmur yok. Sadece görünüşte.
Onun yerine ‘toprak’ var. Toprak yağmurun ayaklarıdır çünkü: Suretler ve gölgelere bakınız.

Şimdi sorarım size, yağmuru hâlâ sevmiyorum diyebilme cesareti gösterebilir misiniz?
İşte tam karşımızda böyle bir yolcu var ki, bastıra bastıra:


‘’ben yağmuru severim hep
benden olan bu yol’’ diyerek haykırışı mevcut.


Yağmurun kabuğu soyulduğu bir devirde yağmura sığınmak o kadar kolay olmasa gerek.
Yağmur (toprak)’un insanı günahlardan arındırmaya ne kadar meraklı olduğunu en çok günahkârlar ve şairler bilir!..
Sanırım biraz da kendimden biliyorum. Şimdi buraya dikkatinizi çekerim;

Kırmızı

Lacivert

Gece: siyah: karanlık.

Su: nehir: beyaz.

Güneş: sarı: turuncu

Bu kadar rengin üzerine yağmurun yağdığını, hayal edelim. Demek ki, yolculuk boyunca eşlik eden bir kalabalık var.
Her duygunun, ya da insanın bir rengi olduğunu düşündüğümüzde ise ayna’nın gölgesinde kendi gölgemizi de görmüş oluruz.
Aynadaki gölge biz değiliz.Sadece bedenimiz. Bedenler insan olmak için yetmez.

Sonraki gelen renk ne sizce?

ÖLÜM

-sahibine en sâdık renk-

Şiirin başlangıcı ile finali arasındaki bağa bakalım bir de;

En çok dikkatimizi çeken, gözümüze gözümüze sokmakta hiçbir çekincesi olmadığını net bir şekilde görmekte olduğumuz:

Ben…benim… benim.

Fakat ‘’ben yağmuru severim hep’ ile ‘ben yağmuru seviyorum’’ arasındaki fark aydınlanmalı.mı?
Zamanın değişmesinde hiçbir sakınca olmayabilir belki, ama böyle olunca bir kararsızlık, diğer bir deyişle
şairin kafasının karışık olduğunu söylemek gibi bir hakkım olduğunu varsaymak zorunda kalacağım...

Ayrıca ‘’güzel ve yol’’sözcüğünün üç defa kullanılması böyle bir şiir için epey fazla geldiğini söylemeliyim.


Not: kıyı ile kenar arasında gidip geldim. Başlık kıyı. Şiirin son sözcüğü kenar.
Tanrı tesadüfleri sevmez, ama şair hiç sevmez…tıpkı benim bu şiiri sevdiğim gibi.