Ey Kardeşim...MEVLANA ŞİİR YARIŞMASI MANSİYON ÖDÜLÜ ALAN ŞİİR... Kardeşim… Biz hep renklerimizi kaybettik satır satır Ve unuttuk merhametin ne kadar kucak açtığını… Sevginin öpülmeyi beklediğini ,çoğu kez Ve unuttuk insan olmayı… Bir olmak için ayrı kaldığımızı, belki Her bir portreye saklanmıştır tüm anılar Ve dudaklarına çisil çisil yağmur yağdı Umut ağacının Yaradan’ı Yaradan diye sevmişiz Secdeler cennet kılınmış Bilmek, birleşmek yolunda el vermişiz kardeşim… Kardeşim… Memleket adamları ayrı kılmaya çalıştı bizleri Gökler kara renge büründü aydınlığın gözlerinde… Özgürlüğümüzün kentleri tırnak ucuna sığmaya çalıştı Kahroldu her ağlayan yaş… Oysa ki kilometreleri aşıp gelirdik Gel zaman git zamanlarda Ve biz hikaye olmaya değiş gerçek olmaya giderken, Umutsuzluğun kırbacından kaçan iki kandık… Biz… Aşk adına… Kardeştik… Kardeşim… Pespaye diye kaldık akılsızlığın ardına Uçurumlar bize imkansız kıldırdılar, zoraki Oysa mütaalamız bütün, avcumuz aşka açık Birbirimize kol kanat gerip yaşardık… Şimdi bizi ayıran nedir ki kardeşim?... Söylenecek iki kelamımız kötülükle doldu?... Bizi iki laf mı kıracaktı Kalbimizin belini Her dem dostluk yaprağımız Sararmaya mahkum mu kardeşim?... Kardeşim… Yazıkların en yüz karası kaldık şimşek aklında Umrumuzda olmamalıydı, öğrenemedik lafların kalkanlığını… Ama bizi anan bir Mevlana sesi Duadan titrerdi eller, tırnaklar yenmiş… Biz Yaradan izniyle kardeş bilindik… Teni tene değil de Kalpleri karşı karşıya eyledi… Biz söz… Güneşe göç bıraktı bizi… Güneş gibi hür, ışık olmaya Ve aynı kalmaya Ana karnından çıkarcasına… Gel…E F T E L Y A… (Akdenizi cebinde taşıyan kız… ) |