***
ölü kelebekleri avuçlarımın kısa yol hikayelerine bırakıp da gitme
zūleyhâ



----

dūnyanın būtūn gözyaşları ūzerime dökūldū sen gidince
yalancı mutluluktan aşağı bu kaçıncı düşüşün
kapındaki çivilere kaç ağrın asıldı
unuttuğunu unutuyorsun
sen susmayı geçtik mi sanıyorsun
gönül evini tahnitçiler basmış griye boyamışlar kızıl saçlarını
ağlamaya izin istiyor orgun gözlerin
yüreğin balmumu gibi içinde eriyor




zūleyhâ yaralarım kavlıyor
yalvarırım koşma gözlerimin içinden
ayakların yürüyemeyen insan sancısı
kesicilerle kesiyorum yokluğunda ciğerlerimi
kaldır başını omuzlarından!
göğe bakarak ya afûvv de!
de ki solmasın dudağının kenarında öpmeler..
de ki bu yalnızlık,bu ağrı,bu cinnet
cennetin sesi..




ey gözlerine mavi sürülmüş kıpkırmızı züleyhâ’m
elemkâr gibi bakma aynalara
dilinde diş izleri
ağzında gül kesikleri
ensende kızaran öpmeler yaralı
uzun bir romanın eksik sayfalarına benziyor saçların
ah saçların züleyhâ
yeryüzüne inen ilk kadın gibi her teli
yabangülü takılmış uçlarına kırılgan ve havva’lı





ölüm beyazlığını giyinmiş yine tenin ölme züleyhâ
mutluluktan morarmalıydı oysa dudakların
bak tabutun olacak ağaç hâlâ meyve veriyor
soluk alıyordu güneşsiz sabahlarda pencerendeki serçeler
su gibi döküldün yine ellerime
tut kalbimden götüreyim seni gül parkına gül öpelim
ne olur ağlama züleyhâ
parmak uçlarına batıra batıra dik yeniden gömleğinin sırtını




züleyhâ!
sevgiliye uzaktan bakan vahşi’nin gözüsün
yerlere dökülen kerbela’nın suyusun
yasaklanan şiir şimdi gülüşün
tedavülden kalkan şarkı misali susuşun
zül’ce dilinde yangın tünüyor tenine
miâdı dolmuş zehir gibi akma içime

---

her kırmızı mavi değildir zūleyhâ...

Bekir Keskin’e teşekkürlerimle.