tutunmakkalk yat bak uyku gelmiş kirpik uçlarına dedi anne tuttu elinden yatırdı okşayarak dağınık saçlarını yattı çocuk anne kokan çarşaflara bir kefene sarılır gibi sarıldı yorgana uyudu hemencecik küçücük avuclarında koca bir hayatla uyudu çocukluğu gençliği, geleceği uyudu gelecek sancılar uyudu ölüm sabah oldu seslendi anne uzaklardan uyandı uyuyan çocuğun avucunda kalanlardan bir sabah gitti uyandırdı çocuğunu öperek gözlerinden perdeyi açtı baktı uyanmıştı şehir eli saçlarından geçti uyandı içindeki çocuk gençliği sancılar yazgısı avucuna baktı bezgin uyandı ölüm bir yaprak ilişti gözüne ha düştü ha düşecek dalından görmek istemez gibi kapattı gözlerini usulca bir damla kirpik ucunda fısıldadı boşluğa beni tut bana tutun |
her zaman soylemisimdir; seviyorum kaleminin oyku dilini (sanirim sana da ilk defa dedim:)) )