İlk Bayram
Beni denizlerden sürüyen
O kahverengi serzeniş, Canımın burnuma takıldığı an, İlk renkli televizyon ve İlk ayakkabılarım. Hatırlayabildiğim ilk bayram sabahı. Yağmurdan sıyrılıp toprağa, Kalabalıktan sıyrılıp, Allah’a serdiğim ilk seccade. İlk benim ben olduğum zaman. Bedenime bir özlem karışacaktı Kayıp olacaktım. Gökyüzünde evini özleyen. Beni ilk huzuruna kabul eden Tutar mıydı elimden... Bunun düşüncesiyle birikecek yıllar, Dökülecekti saçlarım avucuma. Tırnaklarıma sıkışacak etlerim Saklı yaşayacaktım mucizelerden. Neyse ki; Anlamıştım. Ben oluşum yetmiyordu tek Ezanın kesmediği her yol, izini kaybettiriyor. Ruhu bir ışıkla bezeyip koltukaltımda Emekleyerek ulaşacağım kaybettiklerime. Bahattin BERKDİNÇ |