0
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
933
Okunma
Beni denizlerden sürüyen
O kahverengi serzeniş,
Canımın burnuma takıldığı an,
İlk renkli televizyon ve
İlk ayakkabılarım.
Hatırlayabildiğim ilk bayram sabahı.
Yağmurdan sıyrılıp toprağa,
Kalabalıktan sıyrılıp,
Allah’a serdiğim ilk seccade.
İlk benim ben olduğum zaman.
Bedenime bir özlem karışacaktı
Kayıp olacaktım. Gökyüzünde evini özleyen.
Beni ilk huzuruna kabul eden
Tutar mıydı elimden...
Bunun düşüncesiyle birikecek yıllar,
Dökülecekti saçlarım avucuma.
Tırnaklarıma sıkışacak etlerim
Saklı yaşayacaktım mucizelerden.
Neyse ki;
Anlamıştım. Ben oluşum yetmiyordu tek
Ezanın kesmediği her yol, izini kaybettiriyor.
Ruhu bir ışıkla bezeyip koltukaltımda
Emekleyerek ulaşacağım kaybettiklerime.
Bahattin BERKDİNÇ
5.0
100% (5)
