Zifiri karanlıktan geçmek gözlerimizin görmezden gelmesiyle başlıyordu
Ve kalp gözü görenlerdi, Zifire meydan okuyanlar..
Çünkü hissetmek kadar büyük bir duygu yoktu
‘’ALLAH’ın’’ Her yerde olduğunu bilmekti,
O zifiri karanlıktan aydınlık gibi geçmenin adı.
Biz aydınlığın adına bile bazen karanlık yakıştırması yaparak yürüdük
Oysa karanlığa yürütende ‘’O’’ idi, Aydınlığa yürütende…
Yürümesini öğreten kimdi?…
Oku diyen.., ‘’ALLAH’ın ‘’ adıyla oku….
Okumadığımız neydi?...
‘’ALLAH’ın’’ adıyla okunması gereken miydi?,
Bir köşeye kaldırıp bırakılan.
Dili vardır her bir yaradılanın ‘’ALLAH’ı’’ Zikreden
Bazen sesli,bazende sessizdi…Kimi zaman duyarız biz bu nida’yı
Kimi zamanda kalbimizin gözü kulağı izin vermez duymamıza
‘’O’’ Kenara bırakıp üzüntüye kedere boğduğumuz ‘’Kur’an’ın’’ sesine kulak verin şimdi…
Kapatın gözlerinizi ‘’ALLAH’ı’’ Ve RasulALLAH Düşleyin
Emir ile cebrail’in yer yüzüne ayet, ayet indirdiği Kur’an’ı düşünün…
Nasıl yakarıyor bizlere,Okuyun beni…’’ALLAH’’ Aşkına..
RasulALLAH’ın Nur’u adına okuyun beni..
Almayın sol’unuzdan elinize…
Mîzân’ül-Kubrâ Dar gelir dünyalık bedenizine…
Annenizden Babanızdan çok sevdiklerinizden sorulur hesabım.
Okuyun beni…
‘’ALLAH’’ Aşkına okuyun..
Elif-lâm-mîm-râ
Tüm yakarışlar ALLAH’a.

Serdar Özyanız