VakitsizGölgesine küskün yaşamın Mahkum bakışları tutuklu. Yapraklarından kelepçelenen ilk bahar, Açmaz oldu... Mutluluğun pazarıydı sokaklara kurulan Kuru bir lokma kaldı boğazda. Yokluğunun varlığını soluduk yıllar yılı Açmaz oldu son yaprağını sevmiyora feda eden papatya. Gün anlamsız doğarken güneşi Limanlar yıkıldı, Sığınacak. Elimde bir papatya önümde salıncak Bir çocuk hayali Belki son bahara kavuşacak. Irmağı Kuru bir göz Bilekleri kesik hayatın Son sahnesinde oyuncular ölümlü Yıkık bakışlı insanların çalınan tebessümü Aşk terk etti bedeni Sessizlik büründü toprağım. Serdar Özyanız |