şahide gerek yok varolan var.
Üzerine mum dikili hayallerin
Kabusuydu uykusu bölünen. Gecenin masumiyeti terk etti yıldızları, Yapraksız kalan baharın son türküsü acıyordu Kuşların suskunluğunu. Yağmura hasret toprağın kalbi Çatlayan damarlarından kurudu. Bir bulut Gölgesi düştü; Düşlerin solgun bakışına. Ana rahmine düşen bebeklerin sessizliği konuşurken Patlayan bombaların gölgesinde; Duran bir hayat seyrettim tepesinden şehrin. Karanlığı avuçlarım dolusu dolduruken Bir veda değildi bu alnıma yazılan. Başlangıcın ayak sesleri yükseldi rûhumda Açılan kapısıydı semâ’nın. Kapısıydı açılan sonsuzun. Serdar Özyanız |