Sessizce
Penceresinden hüzün bakıyor gözleri
Silik bir fotoğrafın geçişine değerken Acıların en masum yanları, Nefes olup acıtıyor solumu. Solgun çiçeklerin baharı bekleyişi Bir tutam yağmur kokusu toprak Bedenimde yeşeriyor Ben-î Adem-î. Karanlık yüzlü gölgeler Benliği kiralanmış insanların Pişmanlığı çoğalıyor Sisli kentin sokaklarında. Acının acınacak hali kalırken bize Kalemi son bir gayretle yazdı; Şairane üslupları kanatırken kalbim Bir gök çizdim gözlerine Ahir-ette buluşmak için. Serdar Özyanız |