Kuşun kanadına sıvıştım usulca,
Sırf kavuşabilmek için sana,
Oysa “gel” bile dememiştin bana.
Ne zemherinin ayazı durdura bilirdi,
Ne de gecenin karanlığı.
Donan ellerimi ellerin ısıtır,
Loşlaşan gözlerimi gözlerin aydınlatır,
Sokulurdum kollarına arsızca.

Sitemlerimi isyana döndürme ne olur,
Mavi düşlerimi griden arındırıp geldim.
Hüzünlerle nemlenen duvarlarımı,
Ilık nefesinde kurutmak istedim.
Anlatmak istedim yoksunluğunu,
Sana olan susuzluğumu,
Suskunluğunda içim yanarak sustum.
Kırıldı dilimde tüm kelimeler.
Ağzımın içi can parçalarıyla doldu,
Sustum ve içeme kustum.

Şiirlerimdeki sahte teselliler yetmiyor artık,
Kan damlıyor yüreğimden,
Aşk yazdığım mısralara.
Oysa harflere gömmüştüm kimsesizliğimi.
Dar zamanlardan çıkmış,
Aydınlığa kavuştum sanmıştım.
Yapay karları mı zorlamıştı kardelenlerim?
Heybemde getirmişim nefessizliğimi.

Şarkılardan nağme,
Şiirlerden mısra toplasam,
Havanda dövüp merhem yapsam,
İyi gelir mi aşk yarasına?
Hangi güzel an’ı mertek yaparım şimdi,
Dalları hasret yüklü zaman ağacına?

Gidiyorum bu gün sessiz sedasız,
Bir demet sükût bıraktım odana.
Ardımdan tüm şehri süpür,
Süpür ki…
Saçtığım hayal kırıklarım,
Batmasın ayağına.

10-02-2013

Zehra Atasoy