Hata gördüğü anda, nemelâzımcı değil
Müslüman’ım diyende, tebliğ rûhu olmalı.
Kafes ile değil de, kuşla ilgilenmeli
Kalbine/kafasına, cihat aşkı dolmalı.

Sakın ola güvenme, ağyârın vefâsına
Ne olursun sen düşme, nefsinin hevâsına
Bıkmadan, usanmadan; aşk ile dâvâsına
Yaptığı her hizmetten, kendisi zevk almalı.

O’na boyun eğiyor, ulu dağ, koca deniz
Kul/köle olamadım, ne yapsam da bendeniz
Başka yollarda değil, gül/ten ile bet/beniz
Murâda ermek için, Hak yolunda solmalı.

Hiçbir işe yaramaz, insanda yoksa vefâ
Dâvâsı olamayanlar, mümkün mü çeksin cefâ?
Rızasın almak için, her hâl günde deş defa
Aksatmadan aşk ile, Hak kapısın çalmalı.

İyi düşün karar ver, sen yolunu seçerken
Neler bekliyor bilsen, o sırattan geçerken?
Ruh esas vatanına, bu dünyadan göçerken
“Refik-i Âlâ” diye, şehâdetle ölmeli…!!! (*)

14/11/’13
Hanifi KARA

(*) Refik-i Âlâ: Yüce dost…