“KADINSI BİR MANİFESTO…”



“ Bakıyorum dalgalı saçlarına, teninin rengine
Kendime benzetiyorum ilk bakışta
Ama o isyan günlerinde bir asi
Ben yollardaki tüm tozları yutup, deneyimleri sırtlamış
Bir kadınım ömrüme
Yabancıyız biri-birimize
...”

Hep bir yabancı gibidir,
Bir insanın varlığından doğan başka bir insanın varlığı ?
Yaşam giderek gelişmektedir;
Bir “Dalgalı saçları” olan insan tipi var,
Bir de “Yollar daki tozları yutmuş”aynı insanın bir başka tipi.
İkisi de,
Öyle bir gün gelir ki,
İnkar ederler birbirlerini ?
“Tozlarını yutmuş” olan yolların,
Kolay çözer yaşamın gizini !…

Bazen yakıyor, bazen serinletiyordu şiir.
Makyaj geçliğin sihiridir/Serinletir !
Yakan ise makyajsızlığın gerçeğidir.
Ancak mutlulukla, sevinç o gerçeği alt üst edilebilir !
Mutsuz anların üstünü kırmızılarla çizmek tek reçetedir.
Duygu, mantıkla barıştırılacak olursa, daha sağlam bir mutluluğa erişilebilir….

Anlam sağanağı,
Feci sırılsıklam ediyordu insanın akıl dağarcığını.
İnsan aklı cilveleşmese duygularla,
Sır vermezlerdi anlamca, sahibi dahil etrafına !...
İkisi birleşiyor, bizim fark edemeyeceğimiz bir dönemeçte
Ve yepyeni çocukları oluyordu düşündüren cümleler halinde
“Onun vakti kısıtlı,benim ise sonsuzlukla randevum var…”
Akılla duygunun çocukları ?
Birbirlerine sarılıp mana mana
Sessiz sessiz büyümüşler.
C’lerle, B’lerle, A’larla…

“Boş yollar…” hep sessiz ve sakin duran insanlar gibi anlaşılırlar
“Boş,” yani Sessiz durdukça o “Yollar”kalabalıklaşırlar
“Boş” durdukça,
Bir zamanlar oradan gelip geçen “kalabalıklar”ruhunuz da canlanır.
Görünmeyen kalabalıklar, oluyormuş gibi algılanır
Bu her zaman “Boş” olmayacağının kanıtıdır.
Hatta, duygularınızı “kimler geldi, kimler geçti” demeye kadar vardırır.
Tıpkı susarak, daha çok konuşan insanların size varlığını hatırlatır.
Susmaksa, konuşmanın ötesinde bence bağırmak’tır.
Boş’lukta düşünemeyeceğiniz kadar kalabalıklıktır…

Daha nice derin duygular yuva yapmışlardı şiirin bütününe
Gizem gizem sinmişlerdi satırların ruhsal çekirdeğine
Şaşırıyordu insan el atmak için hangi birine ?
Hepsi de bağırıyordu “Beni anla, beni anla” diye ?
Yarısı aşina duruyor, yarısı da saklanıyordu anlamların,
Gizemli Cümle ağaçlarının yaprakları içine !....
Şiirsel güzelliklere dokununca göz ucuyla şöyle,
Yarım yarım seviniyorlardı sözlerime yine de !…

Tebrikler !
Düşünen,
Ve derin düşündüren yüreğinize !!!....





Onatça tarafından 11/3/2013 9:14:19 PM zamanında düzenlenmiştir.

YILLAR GEÇİYOR BE ŞAİREM...

İÇTEN BİR YORUM DERSEN BEN AYNALARDAN KORKAR OLDUM...

SANKİ NE KADAR SÜSLENSEKTE O KADAR YAŞLANIYORUZ KARŞILARINDA...

BİRAZ MAKYAJ SAÇ BAŞ TAMAM DA YA İÇİMİZDEKİ GÖSTEREN AYNA.O NİYE GÜZEL GÖSTERMİYOR...

HAYATIN İŞVESİ CİLVESİ DE BU OLSA GEREK..BİZ ONA ATILIRKEN O BİZİMLE MÜCADELE EDİYOR....

KUTLUYORUM BU GÜZEL ŞİİRİNİZİ...

SAYGILAR YÜREĞİNİZE...

ŞİİRLERİN ŞAİRİ tarafından 11/2/2013 9:43:47 PM zamanında düzenlenmiştir.

Bilmenin ağırlığını taşıyamaz olmuş dizeler.
Sanki bir çaresizlik vardı şiirde, öyle hissettim.
Güzel yolculuklarım dilerim, engin denizlere.
Nefisti şiir her daim saygımla sevgimle