yıldız g ö k t e n düştüğü vakit
oynaşır su′da dolunay
gölgeler geçerken atlarıyla
derin inceliklerdir insanı delirten

başka zamanlarda...


s ü r ü l e r geçer v a d i d e n
dulunur baktığın yerde gün
döngünün sonuna varmadan
yılkılar kanatlı
sesler yankılıdır
yakamozlar yükselir denizden


uğursuz daralmalar sislerin ötesinde
adımlarda ağır yüktür kilitler
çözülür bir aryayla belki hapsolduğum zincirler
düştüğüm mü kaldığım mı?


göğün yüzünde uykulu bulutlar
bir sevda bin sevda daha
sarılır sarmalanır keşkeler
ah dediğim de tanır T A N R I sesimden
aşk şarabı dökülse kumlara gizliden
naralar atar ö l ü m şehvetinden

girdabın ötesinde böler uykuyu bir serçe
hani kavuşur ya martılar d e n i z e
kucak açar dalgalar maviliğe
işte...
y e di rengin kuytusuna vardığında kayıptır sözler
fırtınadan eksik bir rüzgardır dolaşır semada
savurur düş bahçelerime ayazı
yenik düşsem ayıp
kaçsam gecikmeli telaştır a ş k başımda
dudağımda kalan hüküm yorgun
yüzümde çekingen bir tevazu
dalarım ufkun ardı sıra rüyaya


vedaya sığsa bildiklerim
sonbahar düşer mevsimsiz kışa
sen kaçarsın
ben her defasında biraz daha yaklaşırım sana
oynaşır denizin gözlerinde bir y o s m a
baksam yokluk
gitsem uzaklık
kalsam kırbaç gibi şaklar tenimde yalnızlık
derin bir iç çekişdir içimde boşluk



gitmeyi özlerim bir akşam
gölgelere bassam ağlar karartı
savursam bir nefes
t i t r e r dipsiz kuytular
alçalır ay suya
geceyi içer karanlık
sussam durmaz nehre yazılır duygular
geceye koyduğum isimdir dudağımda h ü z ü n
akşam ayazlarına sarılsam
terk edemediğim hayallerin ardında
sırdır mehtapla bakışmalar

...




maide Yılmaz Özgüç
m a r t / 2 0 1 5