size benzemekten korkuyorum
o daha küçük bir çocuk
susun ve kesin bu sonsuz bilmeceyi
yeniden yaşama şansı veriyor ağaçlar
siz sadece umutsuz bir bekleyiş içindesiniz
bulutlar yarılıp melek olabilir mi
ya ellerim
onun için mi havada

renginiz ve karanlık aşağılara indikçe parmaklarınız konuşuyor
yalan söylediğin her halinden belli
asık kaçık ve uygunsuz
uyuyamıyorsunuz belli

şimdi dalgalı denizlere kapılmayın
bakın sahilde bir çocuk annesi ile el ele
düşen sisleri temizliyor
mutlu adımlarının nereye gittiğini bir bilseniz
ve bu sakin sulara gömülmüş uykulu balıkçı size her şeyi anlatsa
bana hak verirdiniz

yok yok her kafadan ayrı bir ses
üstümüze gelecek başka bir sesin
bugünki ayrılığna hazır değiliz
unutun bu bahsi
zaten bize ait değildi

düşünüyordum bakıyordum ve söylüyordum
şaşkın olanınız koynuna sakladığı karanfillerin derdinde
kokuyor mu hala
yoksa bir mezarın ayak ucuna iliştirsek
daha mı mutlu olurlar acaba

sil bu köhne bakışlarını
kemanını çal
rahat olun lütfen geçmiş zamanların içindeyiz
içindeyiz
böylesine üzgün hatırlanmanızı istemiyormuş
hem kendi adıma buradaydım
kalbinizin acısını dindirmeye çalışırken
nasıl değiştim aniden böyle

ölmüş bir kaç insanın hüznünü giyinmiş kadın olarak
kirpiklerinizin altında uyanıyordum
toy bir hayalken dudağınız
ısırarak kanattığınız yanaklarımda
yaprakları büyümüş su çiçekleri uyuyor

sevişmeye hazır olun lütfen
arkanızdaki perdenin rüzgarı ile değil
bizi dikizleyen ihtiraslarına doymamış sevgililerin
nasıl bir öfkeyle saldırdığına bakın
niyeti bu karanlığın içinde sizi öldürmek
salyalarına bulaştırarak hissetmek dokunulmazlığınızı

melon şapkalı adamlar düşüyor
kırmızı çatıları biraz karanlık basmış olmalı
bütün pencereler kapalı ve kimse görmüyor
yağmur sanıyorsunuz
öpüşürken birbirini tanımayan iki kişi
yüzlerini uzatan dokularını saklıyor
artık sonsuzluğa ait bir kayboluş şarkısı bulduk
ellerimiz kadar özgür.