yol alasım geldi
şimdi bakıyorum da
yoksun
ne yana hükmetsem
biliyorum ki her şeyin sonudur
karanlık yollar

usulca arkama bakmadan uzaklaşmak
acıyı bırakarak
sevğili üzgün yaralı
ben sonsuzluk yolcusu
kimselere duyurmadan uzak seferler
terk-i diyar etsem
siz hicret deyin
ben kaçıyorum bilesiniz

dostum dağ başında naçar
kimsesiz kalmış
bir tahta evin mahzeninde gizlice ağlar
saklayamadım
gözlerime mil çekmişti sinesindeki yaralar
elleri buz tutmuştu
kaçamadım
belki de ilk ve son bakıştan

şimdi merhem olmuyor sözlerimdeki derman
sargısz bıraktım zirvenin yalnızında
kalbime bir şarapnel parçası değdi
kaçıp gelsem de teklifsiz
bilmelisin ki senin için
yabancı değilim
insan olmasam da
senin için ey gönlü derya
tanışmak gece yazılmış
sana ve bana

kör odalarda aydınlanır yalnızlık
yabancı değilim senle
yusufun öyküsüne
kayıp kuyularına akraba

yar ben seni bıraktım dağ yücesinde
kendine benim için iyi bak demedim
sen kendine iyi bak
duyarsam gözünde acı var
işte ben o zaman dönüşsüz giderim
mahşer karanlığına...



Sermin Çınar/İzmir