şimdi özledim sınır boylarını
sessiz sedasız ilenerek
ve takatsiz
devinimsiz
ayazına kalbimi parçalayarak
bilmesin kimse
sonsuzluk
her şey gibi
insan gibi
aklım öldü
gömün taze kalsın cesedim
örtün karanlıkları
aydınlık bilincimde uzasın
güneş bilmedi hayata olan asiliğimi
dağılmıştı
el yıldızları
boşluğa vefalar bırakarak
kül oldu tüm acılar
kendime kaldım
gölgeler selamsız
umuda yelken hazırlığı
usulca geldi gözlerin ışıkları
hazırdım seyri gurbete
takvimler değişti
günleri yutarak
sanırım buydu
beynimdeki
sürünen gelgitler
aklımdaki tüm sesler
dilimdeki türkünün makamında
yaşadıklarım gözümün ferinde
yandık
küllerimizin odu sönmedi
yürüdük ucsuz bucaksız
yoktular
yoktuk
biliyorum onlar hiç yoktular
ben hep tek
varlığımı bekleyerek sustum
başka yol yoktu
susmak
yalnız ölüm sustu
gözlerime bakarak
hala unutulmadık
rüzgarın sesiydi
umudu yitirilmiş
ben gibi
gittim tüm gizemle
artık çiçek açmadan
köklerimi topraga bırakarak
sevdayla birlikte gömdüm
acılar
çocuklar
ve aşklar
ışıksız bir fay hattının artık
sustum
aslında hiç duyulmadım ki
yürüyorum
zemheri gecelerin aydınlığında
yine aynı türkü aklımda
"yürüyorum dikenlerin üstünde"



Sermin Çınar/İzmir



teşekkürler mahir ulaş abim,yüreğine sağlık...