Hikayesini yazmak,
bırakın yazmayı, şiiri okumak dahi bir zor zanaat...
Şair,
inanılmaz ustalıkla gizlemiş kelimelerin mahzun sesini kulaklarımızdan.
İnanılmaz güzellikte anlamlar yüklemiş ki cümlelere,
öze ulaşmayı, aşılması zor yolların nihayetindeki şifreye odaklamış.

Zor bu şiirde gezinmek...
Zifiri karanlığın gizeminde uyuyan bir yorgun serçeyi bulmak,
onun yumuşacık tüylerine dokunmak,
minicik kalbinin atışlarını dinlemek,
ıslanan kanatlarını kurulamak,
yaralı kanadına dermen olmak gibi bir şey bu.
Bir yerlerde,
bilmediğiniz,
görmediğiniz,
ama varlığını hissettiğiniz bir şeyleri arıyorsunuz..
Belki,
bir serin esintiyi...
Belki,
bir sıcak tebessümü...
Belki,
mahcup bir nazarı...

Bir yorgun sevda var şiirde...
Bir yetim sevda...
Bir yarım sevda...

Doğumu tez,
ölümü tez...

Yıldızların sev dediğinde, yıldızlar kadar hani,
ay'ın öldüreceksin diye fısıldadığı gün doğumlarında...
Bir yıldız doğumundan, bir gece ölümüne kadar,
bir kara sevdanın,
kısacık çizilen alın yazısının hikayesi bu.

Oturup şairin dizi dibine,
sabahı beklerken
guguk kuşunun ökçesinde
zamanı sardık üşümesin diye…
Ve,
kulak verdik söylediklerine.

''gerisi mi ?
gerisi anlatılacak
dilimin kuvveti yettiğince''

''Dinle!...''

''uyumasın diye
masallar anlattım gülen çehrene
uyandı güneş
perdelerin dansından''

Uyandı güneş,
vuslatı geldi sevdanın.
Hikaye,
hikaye çünkü böyle yazılmıştı,
ölümü,
tükenişindeydi gecenin...

Kader,
zamanın yarenliğinde,
sürüklerken peşi sıra sevdayı,
bir şiir düştü söze,
bir söz düştü gönüle...

''Gitme, kal diyemedim!...''
Gitme...
kal...

Yok yok!...
Serde var ya yiğitlik,
gitmeli,
yola çıkmış bir kere yolcu...Dönüşü olmaz...
Mağrurluk toplamış ya bakışlar,
hep ufuklarda olmalı hani,
yeni iklimlerde,
yeni mevsimlerde,
yeni coğrafyalarda...

Kalan,
bir şiirin yetim sayfalarında avare...
Ve,
ümitlerin çılgın esintilerinde mahcup bir kumru...

Çaresizlik, çaresizlik, çaresizlik...
Yarım tebessümler,
kara bulutlara tutunan bakışlar...

''uğurluyorum artık seni
yüreğim sular seller gibi
git ve gel sevgili…''

Sular, seller gibi...
Dönüşü ancak, zerre zerre buharlaşma , damla damla yoğunlaşma ile mümkün...
Damla damla...

Ardından,
yalnızlıklar, yalnızlıklar ile söyleşi;

''
iniltiler sokağı burası
tenin tenime gölge ettiğinde
ödemiştik zaten diyetini
ölgün gözlerimizle
tek gecelik odaları
üç kuruşluk sevdaları besliyorduk yürek haznemizde
sen söyle sevgili
ne vakit öldürdün
cesaretimin yıkılmaz askerlerini
ne vakit kuşattın şehrimin semalarını
ne yana baksam
seni anlatır gökyüzünün buluttan evleri''

Sevginin saf, masum, mahzun sergilenişi...

''mühim değil
kimliğindeki esaretin izleri
mühim değil
siciline işlenmiş renklerin körlüğü
git ve gel
sen sadece dön sevgili
sokak lambasının altına
ateş böceklerinin koynuna
sen sadece sev sevgili…''

Şüpheler,
tereddütler,
duyguların sorgulanması, yargılanması, infazı...
Sonuç;
beraat...
Her ne hal olursa olsun,
sen dön yeter ki sevgili...

Ve,
nihayetinde şiirin,
ümidin,
göz kamaştıran parlaklığı.

''
gel…
gecelerimi aydınlığa
sesimi özgürlüğe
ruhumu ruhuna kavuştur sevgili
sen sadece dön…''

Alınacak ders;
Her ne olursa olsun,
aşk,
hayatta ölür belki ama,
gönülde asla ölmez.


Güzel şiirdi.
Okumak ve yorumlamak harikaydı...