Yalnızlık Annemizdir
Yalnızlık kutsaldır.
Toprağın çatlak damarından Bir bir törpülüyorken gözlerimizin âhını Eylülü ağlatıyor. Yalnızlık annemizdir. Bizi ıslah ediyor. Hayallerimizin faça yemiş kıyısına Serseri yamalar vururduk. Küçüktük Özentinin oruspu şehrindeydik. Ağabeymiz aşıktı. Bizde aşık olacaktık. Kendimizden akıp. Başkası olacaktık. Bir dilim ekmeğin Karlı yamacındaydık. Umudumuz aşkın sırtına bağlanmıştı. Gırtlağı kapanan bir radyonun . Yalnızlığını oynayacaktık Eylülün sokaklarında. Eylülü isteyecektik büyüklerimizden. Dil geceden kalma mayhoşluktaydı. Şaraptan gelse imansız. Aşktan gelse edepsizdi. Veysel DURMAZ |