Şiir kısacık ama,
gerçekten insanı yoruyor.
Her cümle nihayetinde, derin derin düşüncelere dalıyor insan.

İlkin,
sevgiliye,
ya da bir zamanın sevgilisine,
siz diye hitap etmenin ilginçliği karşılıyor sizi girişinde şiirin.
Bir düşünce kervanı, geliyor, konaklıyor aklınızda...
Sevgiliden uzaklaşmanın, sevgili ile yabancılaşmanın ifadesi mi bu siz sözcüğü diye düşünüyorsunuz...
Akla yatkın gözüküyor bu tez... Rahatlıyorsunuz...
İlk sınavı, ilk hamleyi geçiştirdiniz...

Ama,
şair bırakmıyor ki insanın yakasını...
Alın,
arkasından bir salvo daha...

''ben önce sesinizde öldüm
adımı söylemeyi unuttuğunuzda''

Acı bir durum...
sevilen bir insanın diline pelesenk olmayı düşlerken,
yitik olmaya reva görülmek...
Oysa,
ne hoştur değil mi sevgilinin isminizi çağırması... Ne tatlıdır...

İkinci bölümü de savuşturduk mu, emin değilim ama,
biz üçüncü darbeye hazırlanalım usuldan...

''sonra gözlerinizin ferinde
bakmayı bıraktığınızda''

Biliyor musunuz,
her şey unutulur, her şeyden vaz geçilir, her şeye katlanılır da,
bir sevgilinin bakışları unutulmaz...
Yaşlanır, şekli şemali değişir de, bir bakışları değişmez, biliyor musunuz?
Eğer,
o bakışlarda dahi unutulmuş iseniz,
bu sevda şarkısının son nakaratına gelmişsiniz demektir.

Ve,
''uzun ve yorucu bir yolculuk bitimi
buharlaştım
dimağınızda''

Sevdanın nihayeti bu...
Son noktayı koymak gibi bir şey...
Ya da,
bir ölünün defnedilişi...

Bu savaşın sonunda,
naftalinlenmemiş,
kokmuş,
çürümüş,
sevimsizleşmiş hatıralar...

Hayat böyle şairim...

''Ne olirdi, hep seven seveni alsaydi?''
Karadenizli damarıma dokundu şiir galiba...

Bu sefer kısacıktı ama oldukça etkileyiciydi şiir...




Bir tutam hayat tarafından 9/8/2013 9:57:55 PM zamanında düzenlenmiştir.