iliklenir gidişin gözlerime tenha bir sığlığa eklenirim
dumanlara boğulur ciğerim soluğunu koyma önüme
tapınaklarda belirir bakışındaki çığlığın
çatlamış sarı kayalıkların içinde sarma beni
yankılanırım sonra taşlıklarda
tamamlansın istemiyorum uçurumların
kirpiklerini kapayan geceyle

eşsiz bir melodiye dönüyor şimdi ormanın dili
patikaları topluyorum adımlarıma
parıldayan gözlerini yitirmiş yıldızlar
bulutları çekmiş üstüne
uzaklardan geliyor sessizlik
uyuyor olmalısın...

nerede şimdi el çizgilerimizin nasırlaşmayan yüzü
çekilince anımsayışlar özlem körfezinden
hüznün tanımsızlaşır
oysa sonsuzlukla başlanıyordu gülümsemelere
bir demli çay yetiyordu düşlerde yolculuğa
artık ya silebilecek durgun suları
ya da çoşturacak bu yürek
sen
uyuyor olmalısın...



Mert Metin