/hangi kente gitsem yalnızlığımı
o kentle yakmışımdır /


gitmek
rüzgarla yarışan
kırık bir mızrak
vurur beni Keşiş’in içinde
senden öte bir yerde

yalnızlığı doğurdu gidişin
kimsesizlik çöktü kent surlarına

tenimi savurdum
ben de gittim kendimden
o yaralı kalabalığa karışıp

sellukalar gibi sarıldım suskuma
dil bıçak sırtı tuna boylum
sesimiz çeyrek ekmek bölüşürdü
ellerimiz küçücük
oysa gözlerimiz nasıl da büyümüştü
ateşe baka baka kurşuna büründük
şimdi sözlerin çakıl taşı avuçlarımda
umut tortusu

kuzeyli rüzgarlar öperdi alnımızdan

gökkuşağı bağlamışken gözlerimize
b/aşka renk aramazdık

bir orman yandı içimde
ne zaman bir vadiden geçsem
hüzün kız kardeşim olur

toprak kokulum
kıyılarca ülkeydik
hep ince bir çizgi böldü bizi
yandık kavrulduk

Sen geceyi hiç sevmedin

sen

hiç

bir

ırmağa

akmadın

sen albatrosları hiç tanımadın
ve sen bir balıkla göz göze gelmedin
deniz nedir bilmezsin
hiç oralı olmadın

şimdi
verilecek bir selam kaldı
bir de nefes

aklım kan, ter içinde sende
adın
deniz taşkını dilimde adın
tadım tuzum
tütün efkarı

hep gidişlere yazıldın biliyor musun
dönüşlerde hiç yoktun, şafak yoktu

sırasını savdın bu ölüm orucunun
çırası yanık gecelere döküldüm
içim dışım z/amansız kum saati

ütülmüş düşlerimden arınıp
Setbaşı köprüsü’nde
bir intihar öyküsüne düşüyorum
ellerim çocukluğumu okşuyor tanrım
iğnenin deliğinden geçiyor acılarım


ey! tamam
bütün yolları önüme serebilirsin
kırlangıç olur öpüşürüm göçümle
bir veda iliştir saçlarıma
yalnızlığı kutsa

vakit tamam

mavi bulutlarla
denizin yüzleşmesini görmeli insan

............

göz yaşlarım

hüzne sunak

nehir onlar

aldırma



/yokluğun kalbimin kitabesi

mart zemherisi/



Naz Boyacı