Kum yelinin ortasında buldum kendimi
Kirlendi gözlerim, ellerim, dilim…
Sükût yerleşti göğün damarlarına, kızıl gece
Devrilen umutların bağrında sessiz çığlık
Ve mahşere selam verdi
Yığın ortasında boş çerçeveler…


En çok çocuklar ağladı
En çok analar, babalar…
Ölümü iki geçiyordu, mühürlendi ağustos
Siyah kurdele yerleşti zindan geceye
Hiç kimse duymadı ölümün ayak sesini
Her yer toz duman, anılar talan…
Hiçbir soru bu kadar acı vermedi,
Hiçbir cevap böyle sessiz değildi:
“ Orada kimse var mı?”
…

Enkaz altında düşündüm hayatı
Film şeridi gibi geçti gözlerimin önünden
Acılar, anılar ve sen ve bakışın…
Üşüdüm sensiz anne,
Korktum karanlığın vaveylasından
Uğuldadı kulaklarım, yaklaştım mahşere
Orada gökkuşağı yoktu annem
Ölüme çeyrek vardı, sağ omzumda bir melek
Götürecekti beni neredeyse,
Kilitlenecektim cennettin sandığında,
Müebbet…


Unutmuyorum
Elinde kanlı bebesiyle o anneyi
Ve feveranını,
Ve sancısını…
Deniz intikamını aldı bizden,
Hani severdik ya taş atmayı, hoyratça
Karşılığında aldı evleri içine umutları, hayalleri…
Marmara’da kaybettim çocukluğumu
Mavi devin girdabına bıraktım kalbimi
İlelebet…


Allah- u ekber diye bağırdı dede
Göğün zembereğine saldı dualarını
Hiçbir vakte düşman olmamıştım böyle
Yelkovan sırt çevirmemişti akrebe
Günahsız sabilere kefen olmamıştı beton yığını
Kalbimin çeperinde milyonlarca ceset asılı…


Işıl ışıl parlıyordu gözlerin,
Adınla eş ve yüreğinle kardeş
Bilmiyordum son doğum günüm olduğunu
Yüreğimdeyken ellerin…
Figürü melekti biblonun,
Güneşte aydınlanıyordu yüzün…
Keşke bulsalardı güzel bedenini,
Ben kabrinde dua bile edemedim…


Yarasın bende Ağustos,
Kapanman zor,
Kabuğunu s/oydukça tazelenir sızın
Şimdi ellerim gökte,
Duam dilimde zikir…
Haydi as yıldızları çarşaf gibi kalbime
Zindan karası acılar
Aydınlanır mı,
aydınlanır mı söyle…

Söyle...





Mekanınız cennet olsun… Hep kalbimdesiniz, hep…





Seda YÜKLER